Καραγκιοζλίκια

Σε αντίθεση με όλους όσους βγαίνουν και δηλώνουν - εκ των υστέρων, εκ του ασφαλούς και πάντα εκ του πονηρού - θιασώτες του Καραγκιόζη, εγώ ποτέ μου δεν υπήρξα θαυμάστριά του.

Την εποχή που οι γονείς έστελναν τα παιδάκια σε παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών, εγώ προτιμούσα το αληθινό θέατρο, έστω και από το ραδιόφωνο.

Φυσικά, είναι γνωστό πως ο σχιζοφρενής ελληνικός λαός είναι θαυμαστής αυτού που κοροϊδεύει. "Καραγκιοζλίκια", λέει για να υποτιμήσει και να περιγελάσει συμπεριφορές. Ωστόσο, η (εθνικο)σοσιαλιστική κουλτούρα, η οποία ποτέ της δεν υπήρξε ιδιαίτερα βαθιά, λύσσαξε να εξυψώσει τα ρηχά που ήξερε και να περιθωριοποιήσει ό,τι δεν κατείχε και ήταν αδιάφορη και αρνητική στο να μάθει. Κάπως έτσι δρομολογήθηκε η περιβόητη "επιστροφή στις ρίζες", κάπως έτσι έγινε μόδα για ένα διάστημα ο Μακρυγιάννης. Λόγω περιορισμένης παιδείας που παρείχε το άλλοθι στη χρόνια υπβόσκουσα εξύψωση της αγραμματοσύνης.

Ίδου ένα σχετικό κείμενο του Γιάννη Μαρίνου.