Ορκίζομαι

update:

Ω καλή μου ξανθιά

Οι προτεραιότητες δεν κρύβονται!



Ορκίζομαι να υπηρετώ τα συμφέροντα των δικών μου ανθρώπων, ακριβώς όπως έκαναν και οι προκάτοχοί μου, οι οποίοι επίσης ορκίστηκαν.

Ορκίζομαι να προστατεύω τα ταμεία της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής εκκλησίας, που δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα με την αθέτηση του όρκου των συναδέλφων μου. Έχω βαθιά πίστη μέσα μου πως οποιαδήποτε ατασθαλία κι αν κάνω δεν πρόκειται ποτέ να τιμωρηθώ γιατί είμαι καλή χριστιανή και η εκκλησία της Ελλάδος με προστατεύει, όπως άλλωστε την προστατεύω κι εγώ και όλοι οι ψηφοφόροι μου, γι’ αυτό και δεσμεύομαι πως ουδέποτε θα αποκτήσουν το πολυπόθητο τέμενος οι μουσουλμάνοι.

Ορκίζομαι να εξασφαλίζω το μέλλον των αμέτρητων κουμπάρων, βαφτιστηριών, εξώγαμων αρχιμανδριτών και λοιπών ποιμένων με ανήλικες, διαφυλάσσοντας παράλληλα και το δικαίωμα σχηματισμού μαφιόζικων καρτέλ.

Ορκίζομαι πως δεν πρόκειται να διακυβεύσω τα συμφέροντα του τόπου νομιμοποιώντας αλλοδαπούς δίχως να πλουτίζουν με φακελάκια οι υπάλληλοι των αρμόδιων υπηρεσιών, και να κάνω τα στραβά μάτια αν κάποιος απ' αυτούς σκοτωθεί σε εργατικό ατύχημα.

Ορκίζομαι να είμαι όσο πιο διακριτική μπορώ στα ρουσφέτια προκειμένου να μην με πιάσουν στα πράσα. Αν παρ’ ελπίδα συμβεί κάτι τέτοιο, θα έχω φροντίσει να μην ξοδέψω όλα τα χρήματα που κέρδισα από αυτές τις δραστηριότητες στον τζόγο, στις μπουτίκ, στα Weight Watchers και στα χιονοδρομικά κέντρα της αλλοδαπής που δεν ξέρουν ποια είμαι και μου χρεώνουν κανονικά τη σουίτα σε σημείο που αγανακτούν οι δικοί μου άνθρωποι, οι οποίοι νομίζουν πως θα πάνε τζάμπα ταξιδάκι, αλλά το μόνο που γλιτώνουν είναι τα εισιτήρια της Ολυμπιακής.

Ορκίζομαι στα χρωμοσαμπούαν που συνέβαλαν στο ίματζ και το ύφος μου να εξακολουθώ να τα χρησιμοποιώ έως ότου γίνει και η Ντόρα ξανθιά.

Ορκίζομαι στα botox να τα τιμώ και να τα συντηρώ με απειροελάχιστη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.

Ορκίζομαι ότι δεν θα κάνω τίποτε απολύτως γιατί ΑΥΤΟ θέλει ο ελληνικός λαός που ψηφίζει τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος, ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ, δεν έχει και ούτε πρόκειται να αφήσει λαμόγιο εκτός υπουργικού αξιώματος.

Ορκίζομαι πως θα παλέψω να διατηρήσω τη βλακεία αυτού του λαού. Προς όφελος δικό μου και των δικών μου. Εις βάρος όλων σας…

Μα την Παναγία!

Το γλέντι συνεχίζεται

Τρελαίνομαι για απεργίες. Ειδικά των ελληνικών ΜΜΕ. Περνάω υπέροχα δίχως όλη αυτή τη μόλυνση να αιωρείται γύρω μου. Τα μιάσματα το βουλώνουν για ένα 24ωρο κι εγώ τραγουδάω ανέμελα "απεργία, γιορτή και σχόλη να 'ταν η βδομάδα όλη κι οι ειδήσεις να 'ταν μόνο καναδυό φορές το χρόνο..."

Ένας άλλος λόγος που τρελαίνομαι για απεργίες, είναι γιατί συνοδεύονται από διαδηλώσεις που μου χαρίζουν την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος δεν πέρασε. Ακούω τα ίδια συνθήματα και νομίζω πως βρίσκομαι στην εποχή λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Το μεγάλο μας τσίρκο. Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Χάρη στις απεργίες σώζεται η προφορική μας παράδοση και ακούγεται (πάλι) ο Μίκης Θεοδωράκης.

Οι συχνές διαδηλώσεις είναι βέβαια ό,τι χειρότερο για τα ινστιτούτα αδυνατίσματος, αφού όλες αυτές οι κυρίες θεωρούν πως χάνουν τα απαραίτητα γραμμάρια από τον ποδαρόδρομο και δεν αποζητούν πια τον ιμάντα. Βέβαια, στις διαδηλώσεις δεν μπορούν να φοράνε τις σινιέ φόρμες και να το παίζουν επιμελώς ατημέλητες, αφού το σκληρό φως της μέρας απαιτεί πιο προσεκτικό μεϊκ-απ. Τουλάχιστον είναι ευκαιρία να δείξουν την καινούρια γκαρνταρόμπα και τα ασορτί αξεσουάρ τους. Είναι όντως αστεία όλη αυτή η τόσο υποσιτισμένη μάζα, αφού αρκούν τρεις εκπρόσωποί της για να καλύψουν το πιο φαρδύ πεζοδρόμιο.

Σήμερα, ανάμεσα στις απαιτήσεις για κρουασάν των 30 θερμίδων, φουά γκρα με μηδέν λιπαρά, δώρο μία φιάλη στις έξι Chateauneuf-du-Pape και δωρεάν πτήσεις με ελικόπτερο προς και από τα χιoνοδρομικά κέντρα, προβλέπεται να μάθουμε και τις τάσεις των απεργών στα ταξίδια των γιορτών: προτίμησαν άραγε και φέτος τα σαλέ ή έχουν επιλέξει ρεβεγιόν στην Καραϊβική, περνώντας και ένα τριήμερο στην Κούβα έτσι για να κάνουν το επαναστατικό τους καθήκον;

Η γνήσια ελληνική γιορτή

Την Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου, γιορτάζεται η πιο γνήσια ελληνική γιορτή. Πρόκειται για τη μέρα κατά της διαφθοράς. Όλοι οι Έλληνες αδελφωμένοι κι αγκαλιασμένοι θα ξεχυθούν στους δρόμους κλείνοντας το μάτι συνωμοτικά και στέλνοντας μήνυμα στους υπάνθρωπους των χωρών με τη γλωσσική πενία που δεν ξέρουν τι θα πει «λάδωμα», «μίζα», «γρηγορόσημο», «φακελάκι»...



Και ύστερα, με υψωμένους λοστούς, θα καταθέσουν στεφάνια στα τάγματα ασφαλείας που μεταλαμπαδεύουν τον ουσιαστικό ελληνικό πολιτισμό.

Η απορία του μήνα

Γιατί ο Κωνσταντίνος Βήτα γέρνει μονίμως;

Η απορία της ημέρας

Γιατί διαβάζοντας τα όσα λέει ο Στίβεν Λάλας, νομίζω πως πρόκειται για μουτζαχεντίν;

Πολωνία - Ελλάς

Σήμερα, φίλες και φίλοι μου, θα παίξουμε!


Θα ψάξουμε να βρούμε κοινά σημεία μεταξύ δύο χωρών, που μάλλον δεν είναι και πολύ ώριμες για να θεωρηθούν μέλη της ΕΕ: την Πολωνία και την Ελλάδα.


Δεν πέρασε πολύς καιρός που στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία με τα υψηλότερα (για Λ.Δ.) ποσοστά καθολικισμού θεωρήθηκε πολύ τολμηρή η παιδική σειρά Teletubbies αφού ένας χαρακτήρας της είναι ύποπτα ομοφυλόφιλος.

Η νυν Λαϊκιστική Δημοκρατία, (πρώην;) Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών δεν θα μπορούσε να υστερεί σε χρηστά ήθη. Έτσι λοιπόν, το ΕΣΡ εθίχθη από παρόμοιου προσανατολισμού χαρακτήρα στον Μπομπ τον Σφουγγαράκη.



Οι δύο αυτές χώρες με τη μάστιγα του θεού απλωμένη στον εναέριο χώρο τους, εκλέγουν (και ενίοτε κυβερνούνται από) ομοφυλόφιλους, που ωστόσο ΔΕΝ το ομολογούν. Οι πιο προοδευτικοί από δαύτους δηλώνουν σεβασμό προς την σεξουαλικότητα, αλλά κάνουν το παν για να την περιθωριοποιήσουν. Οι (κωμικοτραγικά κρυφοί) άλλοι, θέλουν παραδειγματικό outing!



Ποια άλλα κοινά σημεία βλέπετε να έχουν οι δύο χώρες, εκτός από το ότι οι Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου και των δύο τερμάτισαν πρώτες στους ομίλους τους για τα προκριματικά του Euro 2008;

Η Ελλάδα ποτέ δεν θανουκεντερίζει

"Μετά την παραπομπή για ψευδορκία του πρώην αστυνομικού διευθυντή Ρεθύμνου, η προσοχή των διωκτικών και εισαγγελικών αρχών στρέφεται και σε εισαγγελικό λειτουργό που υπηρετεί στην Κρήτη, ο οποίος φέρεται να μην προωθούσε δικογραφίες."

Αυτά τα πολύ όμορφα και πικρά αληθή (γι' αυτό και λίαν παρήγορα και άκρως συγκινητικά) διαβάζω στο ΣΚΑΪ και ρίγη συγκίνησης διαπερνούν το πλαδαρό κορμί μου. Εμπρός γενναία κοπέλια, μέρα που 'ναι. Στη βράση κολλάει το σίδερο.

Κάτω ο θανουκεντερισμός!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε που ακούω για ψευδορκία τα τελευταία χρόνια, στο νου μου έρχονται οι περίφημοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αγγελοπούλου (άλλοι λένε "της Αθήνας", δικαίωμά τους). Θυμάμαι, λοιπόν, πώς δύο αθώοι και άδολοι αθλητές (καλέ σα δίδυμα μοιάζουν πια αυτά τα παιδιά! Φτου!) κόντεψαν να σκοτωθούν άδοξα με μηχανάκι και το καλό και στοργικό ΚΑΤ (Καλύπτω-Αθλητές-Τέλεια) έσπευσε σύσσωμο να το επιβεβαιώσει!

Συγνώμη, αχ, τα γεράματα βλέπετε, αλλά αν δεν με απατά η μνήμη μου, είχε περάσει και ο νυν δήμαρχος της πόλης από το φίλαθλο νοσοκομείο με την ιδιότητα του υπουργού Υγείας που είχε τότε. Έτσι, να πει μια καλησπέρα στους συναδέλφους του, να πιει έναν καφέ νοσοκομειακού κυλικείου που τόσο είχε λαχταρήσει εκείνο το κατακαλόκαιρο...


Σήμερα, μέρα επετείου, σεμνά και ταπεινά αλλά με την ίδια αγωνία, ο λαός παρακολουθεί τις καινούριες, συναρπαστικές περιπέτειες της ελληνικής διαφάνειας και δικαιοσύνης.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Δυο συνεντεύξεις

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε διάβασα δυο συνεντεύξεις - ενός Έλληνα λογοτέχνη και μιας Γαλλίδας τραγουδίστριας.

Ο πρώτος (Βαγγέλης Ραπτόπουλος, 48 ετών), μεταξύ άλλων, δήλωνε και τα εξής:

Νομίζω ότι κάποιος πρέπει να πει μερικά καλά που υπάρχουν σ’ αυτή την κοινωνία. Ενα από αυτά είναι η οικογένεια, με την έννοια ότι παρ’ όλο που η τηλεόραση προβάλλει διαρκώς τα πρότυπα του lifestyle και του ατομικισμού, στην Ελλάδα η οικογένεια εξακολουθεί να επιβιώνει. Ο Ελληνας δεν ενδιαφέρεται τόσο για την καριέρα του, για την επιτυχία, παρ’ όλο που τα πρότυπα αυτά προελαύνουν και επελαύνουν. Εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για την οικογένειά του ή για τους μικρούς πυρήνες που λειτουργούν ως οικογένεια – στη δουλειά, στις παρέες... Εδώ οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τη ζωή.

Η δεύτερη (Juliette Greco, 80 ετών), τόνιζε τα παρακάτω:

Είμαι ικανή να τριγυρνώ σαν τσιγγάνα. Σαν τους ανθρώπους που πουλάνε καλάθια. Έχω ένα τροχόσπιτο στο μυαλό μου. Οι χωρισμοί δεν μου είναι δύσκολοι. Φεύγω, αλλάζω δίχως πρόβλημα σπίτια, τόπους, δίχως να λυπάμαι. Είμαι ακόμη μποέμ. Δεν με βλέπω ως Γαλλίδα.
Μου αρέσει το γαλλικό κρασί και η κουζίνα. Τώρα τελευταία μεγειρεύω κιόλας. Αλλά οι Γάλλοι είναι μερικές φορές υπερόπτες. Θεωρούν πως είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό με δυσαρεστεί. Δεν είμαστε στον 18ο αιώνα! Η γλώσσα της διπλωματίας είναι τώρα τα αγγλικά, όχι τα γαλλικά. Η Γαλλία είναι μια πανέμορφη γηραιά κυρία. Κομψή, καλλιεργημένη, έξυπνη. Αλλά προχωράει με μπαστούνι. Το μπαστούνι μπορεί να είναι ασημένιο, αλλά το βάδισμα είναι αργό.


Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δύο λέξεις

Κι αυτό το θέμα θα κουκουλωθεί, όταν πεθάνει.
Με δύο λέξεις:
"Δημοσία Δαπάνη"

Η Αμηχανία της Πορδής

Οποία αμηχανία! Αν το ελληνικό κράτος-παρωδία έδινε εξετάσεις στην επιπολαιότητα, θα έβγαινε σίγουρα αριστούχο. Πρώτο σε υπερφίαλη αρπακόλλα και αβδηριτικές εκτιμήσεις! Έκλασε η νύφη και σχόλασε ο γάμος.

Το σαχλοκούδουνο της Ε.Ε. είχε προτείνει, λέει, το… προσωρινό όνομα ΠΓΔΜ (είναι δυνατόν βρε αμόρφωτο ζωντόβολο να το προφέρεις;) και αποδέχτηκε το, σαφώς πιο εύηχο, FYROM. Φαντάσου αφέλεια να μην καταλαβαίνει γιατί ένα ΝΕΟ κράτος δεν θέλει να ονομάζεται ΠΡΩΗΝ. Πού πήγε βρε η νοοτροπία της αλόγας γκόμενας που σε διακρίνει;

Και πως, βρε τρελοκοτσίδω, θα πρότεινες να αποκαλούνται οι πολίτες αυτού του κράτους; Πουγουδουμίτες; Fyromίτες; Fyromians;

Ή μήπως Φυρομιοί; Αλλά κι εκεί πάλι πρόβλημα θα ανακάλυπτες, τρελοκαμπέρω, αφού θα έμοιαζε πολύ στο δικό σου Ρωμιός. Το όποιο, βέβαια, άλλοτε σε τιμά κι άλλοτε ούτε να το ακούσεις δεν θέλεις, Ρωμιοκατίγκω.

Αχ χαζοβιόλα μου, που τίποτε πλην συνομωσιολογίας και μισαλλοδοξίας δεν είσαι άξια να παράγεις και να προωθήσεις, που όλα σου ξινίζουν και σε πανικοβάλλουν, εκτός από τη γηγενή βλακεία (σου). Παρ’ το χαμπάρι: Βαρέθηκε ο κόσμος να σου συγχωρεί την κουτοπονηριά και την παιδική αφέλεια. Μεγάλωσες. Κι ούτε το πείσμα ταιριάζει στην ηλικία σου.

Έλυσες το πρόβλημα (σιγά μη πονοκεφάλιασες) αποκαλώντας όλους τους κατοίκους της γειτονικής χώρας «Σκοπιανούς», και ξεμπέρδεψες. Έτσι είσαι εσύ, γρήγορη και παστρικιά. Βολεύεις τους πάντες στο άψε σβήσε και θεωρείς χαζούς όσους δεν κάνουν το ίδιο. Πόσο όμως λαχταράς όλα τα καλούδια που παράγουν εκείνοι, που μάλλον δεν είναι και τόσο χαζοί αφού τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από σένα! Και πώς κλέβεις από την ίδια σου την οικογένεια τα «φράγκα» για να τα σκάσεις στους «κουτόφραγκους» και να καμαρώσεις, νιώθοντας κι εσύ εξελιγμένη και μοντέρνα! Κομπλεξικούλα μου.

Κι ενώ αναστάτωσες την υφήλιο με το ψευδοπρόβλημά σου και τον εγωισμό σου, ούτε καν την τόλμη δεν έχεις να το πεις με τ’ όνομά του. Το αποκάλεσες κι αυτό «σκοπιανό» με τη γνωστή έλλειψη θάρρους που σε διακρίνει. Ξέρεις ποιο χαρακτηριστικό εννοώ; Εκείνο με το οποίο έχεις γεμίσει τα παραμυθάκια που αποκαλείς «Ιστορία». Βρε σουσουράδα, αν ήταν «σκοπιανό» ΔΕΝ θα υπήρχε πρόβλημα. «Μακεδονικό» λέγεται αυτό που σε τρομάζει. Μα-κε-δο-νι-κό.

Εσύ, όμως, όταν ακούς τη λέξη σκέφτεσαι τον χαλβά σου και ύστερα τη δίαιτά σου. Αυτά σ’ απασχολούν. Αυτά σε καίνε. Εσύ που το «κονιάκ» και τη «σαμπάνια» τα ’χεις στο στοματάκι σου καθημερινά – άσχετα αν δεν δικαιούσαι γιατί είναι κατοχυρωμένα! Τι; Δεν το ’ξερες ε; Εσύ νόμιζες πως μόνο η φετούλα σου είναι το περίοπτο προϊόν που όλοι λιγουρεύονται, ε; Και πόσα άλλα αγνοείς…

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι για αυτά. Εσύ θέλεις να κοιμάσαι όρθια και να ξυπνάς κάθε που βαριέσαι να κοιμάσαι. Έλα μωρή τσιφτετελού, ανέβα στο τραπέζι σου και δώστα όλα. Πιες το ουίσκι-μαϊμού σου, χόρεψε με τα σουξέ της Βηρυτού που σνομπάρεις, κι ύστερα σουρωμένη όπως θα ’σαι, οδήγησε την καλιφορνέζικων προδιαγραφών κουρσάρα σου ως το στενοσόκακό σου, βάρα την κόρνα να δηλώσεις την ύπαρξή σου καθώς διπλοπαρκάρεις κι ύστερα κοιμήσου αγκαλιά με την ανικανότητα και τον φθόνο σου. Αυτό το κάνεις καλά. Αιώνες τώρα.

Πφφ, πάλι έκλασες;

Εδώ ο καλός νομάρχηηηηηης!!

Πάρε κόσμε!

Για περάστε!

Για τη Θεσσαλονίκη, ρε γαμώτο!

Έλα λεβεντιά μου!

(Για) να τον έχει ο θεός καλλλλά!

Θα το πω στον μπαμπά μου!

Την ώρα που η αρκούδα με τη γουρουνίσια κεφαλή μυρίστηκε κουφάρι και προσπαθεί να το καταβροχθίσει, η χουντορατσιστική νοοτροπία του λαού ξεσπαθώνει.
Πλησιάζουν εθνικές επέτειοι, άλλωστε, και το έθνος έχει ηθικήν υποχρέωσιν να προβάλει και πάλι την παραμυθένια ανωτερότητά του.
Και ενώ υπάρχουν κάποιες δειλές φωνές εθνοπαραληρηματικής απεξάρτησης, υψώνονται, πιστές στην παραδοσιακή αναποτελεσματικότητα των προτύπων τους, με τον πιο ανόητο τρόπο.

Δεν φταίνε τα παιδιά, βέβαια, που δεν καταλαβαίνουν πως η διαμαρτυρία απαιτεί θυσίες. Έτσι έμαθαν από το σπίτι τους, αυτή τη συμπεριφορά έχουν κάνει παντιέρα οι εργατοπατέρες, αυτή τη λαϊκίστικη πολιτική ακολουθούν και τα ξεπερασμένα κόμματα.
Ποια δηλαδή; Μα, την πολύ απλή: θα φωνάξεις άναρθρα στο περιβάλλον σου, θα διαμαρτυρηθείς παρενοχλώντας χιλιάδες άλλους πολίτες που δεν τους αφορά το πρόβλημά σου, θα γκαρίξεις στα τηλεπαράθυρα δίχως να καταλαβαίνεις ότι το μόνο αποτέλεσμα είναι οι δείκτες τηλεθέασης, θα ουρλιάξεις γιατί τελικά είσαι κι εσύ ένα νούμερο σαν όλα τα υπόλοιπα που συναντάς παντού καθημερινά.
Διαβάζω λοιπόν στα NEA, πως κινδυνεύουν με αποβολές οι «αντιρρησίες» που δεν θέλουν να λάβουν μέρος στις παρελάσεις. Και τι κάνουν τα παιδιά; Τρέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ για να κλαφτούν.

Και καλά ως εδώ. Παιδιά είναι. Γιατί όμως ο βουλευτής που κάνει ερώτηση στη βουλή δεν τους εξηγεί πως οι αγώνες θέλουν θυσίες, πως καλό θα είναι να οργανωθούν και να διεκδικήσουν, έστω κι αν το πληρώσουν με αποβολή, το δικαίωμα της επιλογής τους; Γιατί να μην καταστήσουν γνωστή την άποψή τους ενάντια στα κατάλοιπα της χριστιανοδικτατορικής παράδοσης, πληρώνοντας το τίμημα της επιλογής τους;

Η απάντηση, δυστυχώς, είναι πολύ απλή: αυτά γίνονται σε χώρες όπου ο κόσμος έχει αποκτήσει συνείδηση και γνωρίζει πώς πρέπει να διεκδικεί αυτά που θεωρεί ότι του ανήκουν.

Στην οικογενειοκρατούμενη Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών, των άνευ σοβαρού λόγου εκλογών, το σύνθημα παραμένει ένα: Λούφαρε κι εσύ, μπορείς! Ο μπαμπάς καθαρίζει, για πάρτη σου.


Υ.Γ. Τα καλύτερα θα έρθουν από τους σταλινικούς εθνοκάπηλους της "Ε".

Η σημειολογία του καμηλαυκιού

Το καλλυμαύκι, αναφέρει ο άνθρωπος της εκκλησίας Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, είναι η λανθασμένη εκδοχή του καμηλαυκίου.

Το προσπερνάω σφυρίζοντας αδιάφορα, αφού κατά τη γνώμη μου, αρκετές γενιές ταλαιπωρήθηκαν άνευ λόγου και ουσίας με την γκαρνταρόμπα της κάστας-ντίβας της ελληνικής επικράτειας.

Αυτό που πρόσεξα τελευταία (τάχα μου δεν σκαμπάζουμε τίποτε από ιατρική και η ηπατίτις C νομίζουμε πως είναι παιδική νόσος), μετά τα απαισιόδοξα ιατρικά ανακοινωθέντα (τι σου είναι το timing!), είναι πως ο κ. Παρασκευαΐδης απεικονίζεται όλο και συχνότερα, σχεδόν αποκλειστικά θα έλεγα, άνευ καλύμματος (ένδειξη δύναμης και δόξης;) του άτριχου της κεφαλής.

Και ΟΧΙ, δεν θα βάλω ΚΑΙ εγώ φωτογραφία. Υπάρχουν ήδη αρκετές!

Ψώρα

Όταν οι Αμερικανοί κάνουν δηλώσεις για τον Μέγα Αλέξανδρο είναι - σύμφωνα με ορισμένους όψιμους Μακεδονομάχους - ανιστόρητοι και προκλητικοί.

Όταν οι Αμερικανοί αναγνωρίζουν με ψήφισμα τη γενοκτονία των Αρμενίων, οι ίδιοι σκατόψυχοι, δεν έχουν καν το κουράγιο να το σχολιάσουν.

Αθάνατη, κομπλεξική ΚανεΕΛΛηΆΔΑ!

Η Μεταμόσχευση

Η μεταμόσχευση, παιδιά, δεν θα γίνει ποτέ!

Είναι αντιδεοντολογικό σε άτομο άνω των 65 και στην περίπτωσή του δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Ο άνθρωπος προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια. Είναι ο Κεντέρης και η Θάνου της ελληνικής εκκλησίας.

Από πού να το πιάσεις; Από παντού βρωμάει!

Από το "κουσούρι" που κατηγορεί, ενώ... ανεβαίνοντας στον άμβωνα κουκουλώνει όλες τις ομοφυλοφιλικές υποθέσεις του περιβάλλοντός του;

Από την Ιστορία που γραφόταν δίπλα του και δεν ήξερε, ενώ έχει άποψη για την Ιστορία του 1821 λες και ήταν αυτόπτης μάρτυς;

Από τις σκοταδιστικές απόψεις του περί Διαφωτισμού;

Από τους εμπόρους και διακινητές ναρκωτικών που διορίζει στην επικράτεια και τους δικαστικούς που ελέγχει η αγιοσύνη του;

Από τη φιλοδοξία του να χώνεται στις εγκόσμιες εξουσίες και να κηρύσσει τις γνωστές αηδίες περί αιώνιας βασιλείας των ουρανών, που μόλις πλησιάζει κοντά του κάνει τα αδύνατα δυνατά για να την αποφύγει;

Για το ότι δέχεται από τον ανεκδιήγητο φύλαρχο με τα φυλαχτά να πληρώσει ο ελληνικός λαός για μια νοσηλεία δίχως νόημα;

Περαστικά.

Στο ποίμνιο.

Και στη Τζένη!

Λαϊκή Σοφία 2

ΚΟΥΓΙΑ που σε κούναγε

Λαϊκή Σοφία

Από πατέρα ΚΟΚΚΙΝΟ γεννιέται παιδί ΜΑΥΡΟ

Είπα και ελάλησα

"Παυλόπουλος: «Δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές»
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, διέψευσε σήμερα τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών σε 18 μήνες, ενώ επανέλαβε ότι ο νέος εκλογικός νόμος δεν είναι ακόμη έτοιμος."

Αυτά τα βαρυσήμαντα διαβάζω μεταξύ άλλων στην Καθημερινή. Αν δεν κάνω λάθος ΚΑΙ ο κ. Παυλόπουλος ήταν από εκείνους που επέμεναν πριν από 2 μήνες ότι "οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους", εννοώντας τον Μάρτιο 2008.

Τα γεγονότα, όμως, τον διέψευσαν.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν:

α) ξέχασε τι έλεγε
β) δεν ξέρει γενικά τι λέει
γ) θεωρεί ότι ξέχασε ο λαός
δ) θεωρεί ότι ο λαός δεν δίνει σημασία στα όσα λέει
ε) είναι οπαδός του δόγματος "αν και δε με λένε Ρίζο, όπως θέλω το γυρίζω"
στ) όλα τα παραπάνω

Υ.Γ. Είχα διαβάσει και για την επιστολή Ψωμιάδη προς τον πρωθυπουργό προκειμένου να αποκατασταθεί επαγγελματικά το χρυσό κορίτσι. Παράλληλα, ο γίγας αυτός της πολιτικής σκέψης, δήλωνε την υποστήριξή του στον Ευ. Βενιζέλο με κριτήριο το ότι είναι ... Θεσσαλονικιός.

Καλέ να στείλω και τη γιαγιά μου. Και χρυσό κορίτσι ΚΑΙ Θεσσαλονικιά!

Όταν φωνάζω

Όταν φωνάζω, δεν το κάνω για να σε επιπλήξω.

Είναι γιατί με τρομάζει η σιωπή σου που ολοένα αποκτά μεγαλύτερη διάρκεια.

Είναι μια απελπισμένη απόπειρα να δραστηριοποιήσω τα αδρανή μέλη του σώματός σου.

Είναι το ξόρκι ενός θανάτου που όσο ζυγώνει με παγώνει.

Το ξέρεις, φαίνεται πως το ξέρεις.

Γι' αυτό, τώρα πια, οι τσακωμοί μας κρατάνε στιγμές, δεν συνοδεύονται από μερόνυχτα βουβαμάρας.

Δεν έχουμε πολύ χρόνο.

Κι όμως, ακόμη βρίσκουμε αφορμές να τον χάνουμε.

Καραμανλής - Παπανδρέου - Βενιζέλος

Δεν γλυτώνουμε τον Όθωνα με τίποτε!

Περηφάνεια και Ηλιθιότητα

Η Εθνική ομάδα μπάσκετ της Ελλάδας κάνει περήφανους όλους τους Έλληνες με τα αποτελέσματά της.

Οι Έλληνες με τη σειρά τους είναι τόσο ηλίθιοι που στερούν το δικαίωμα ψήφου από τα καμάρια τους, που ατύχησαν να βρίσκονται στο εξωτερικό τη μέρα των εκλογών.

Για μια περηφάνεια ζούμε. Και μια ηλιθιότητα που τη συνοδεύει πάντα από κοντά.

update:

Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι, δεν με πείθουν πως το ψηφοδέλτιο που παίρνει μια γιαγιούλα από το παιδί της, έτοιμο για να το ρίξει στην κάλπη, είναι "πολιτική επιλογή", ενώ η συνειδητοποιημένη και - συχνά με μεγάλη δυσκολία αποφασισμένη - λευκή ψήφος δεν είναι.

Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζουν οι πρώτες εκλογές με τόσα πολλά blog στη ζούγκλα του Internet. Στις επόμενες πολλοί από αυτούς τους blogger θα γράφουν στις εφημερίδες. Τόσο ίδιες είναι οι απόψεις τους.

Μακεδονομάχοι

Ηρεμήστε καλέ, ηρεμήστε!

Ξεσπαθώσατε όλοι, σχετικοί και άσχετοι, από τη μια προτείνετε τον όρο ΠΓΔΜ (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) κι από την άλλη επιμένετε να αποκαλείτε τη γειτονική χώρα "Σκόπια".
Πού νομίζετε πως μπορείτε να φτάσετε με τα καραγκιοζλίκια σας;

Τα έχουμε πει και άλλοτε:
Αφενός το ΠΓΔΜ δεν προφέρεται στα ελληνικά γι' αυτό και οι πολιτικώς ορθοί χρησιμοποιούν το ακρωνύμιο FYROM που τουλάχιστον έχει δύο φωνήεντα. Αφ' ετέρου, όπως κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος γνωρίζει, πολύ συχνότερα γίνεται λόγος για την "Αμερική" παρά για τις ΗΠΑ ή επί το λαϊκότερον ΕΠΑ (Ηνωμένες ή Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής), από το τελευταίο, ως είθιστε, συνθετικό.

Δεν ξέρω αν εσείς έχετε ακούσει ποτέ τον όρο ΗΠΑμερικάνοι, εγώ ποτέ!

Τι μαθαίνουμε σήμερα στα ΝΕΑ;

Βέβαια, η εφημερίδα, αλλού στοχεύει.
Πλην όμως, γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως και γελοιοποιείται.

Έχω βιβλίο Γεωγραφίας από την περίοδο της ΧΟΥΝΤΑΣ. Ντοκουμέντο, ναι. Νας σας αποκαλύψω ότι αναφέρει τη Μακεδονία ως... Μακεδονία;

Μήπως δεν ήταν αρκούντως εθνικιστές ή κομμουνιστοφάγοι ο Παπαδόπουλος και οι λοιποί δικτάτορες;

Το μοντέλο της Πελοποννήσου

Το μοντέλο της Χαλκιδικής

Έξι μαντράχαλοι χωρίς καθόλου τσίπα

Ο ένας σου προκαλούσε ναυτία με το πέρα δώθε κούνημα και την σκηνοθετημένη ψευτοαυτοκριτική του, ο άλλος σε υπνώτιζε με την άνευρη, γεμάτη λάθη ομιλία του...

Η τρίτη η μικρότερη (λέμε τώρα) με τις γνωστές αερολογίες της κι ο μουσάτος σε ντελίριο με την άποψη «εγώ αυτά ξέρω, αυτά θα πω, και θα τα πω με γούστο»...

Μαζί με τους δύο χριστιανούς ορθόδοξους αποτελούσαν το πάνελ της εθνικής υποκρισίας.

Κανένας δεν απαντούσε συγκεκριμένα στις ερωτήσεις που του υπέβαλλαν, ενώ όλοι ανεξαιρέτως - πολιτικοί και δημοσιογράφοι - χρησιμοποίησαν το όνομα «Σκόπια» αναφερόμενοι στην ΠΓΔΜακεδονίας.

Αυτοί ακόμη μεταξύ τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν (αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο συνεργασίας των κομμάτων μετεκλογικά) διεθνείς διαπραγματεύσεις και βέτο ονειρεύονται (όταν όλη η υφήλιος μιλώντας για Μακεδονία εννοεί πλέον το κράτος με πρωτεύουσα τα Σκόπια)

Με τα ψηφοδέλτιά τους γεμάτα ηθοποιούς, τραγουδιστές, σαλτιμπάγκους, ξέκωλα και γλάστρες, επιμένουν πως θα σώσουν τον τόπο τη στιγμή που το ρουσφέτι, η διαφθορά, η αγραμματοσύνη και η απαξίωση οποιασδήποτε ικανότητας καπελώνουν ολοένα και πιο δυναμικά τον καθημερινό βίο.

Μαυρίστε τους.

Μεταφραστικές ανωμαλίες

Ένα Lower κι εκείνο με το ζόρι. Αλλά δε βγήκαμε να ξεστομίζουμε και κοτρώνες. Λίγη συνεννόηση τα καλοκαίρια, ένα καφεδάκι, λίγο φαγάκι άντε και κανένα γαμησάκι... (by the way, το γιατί όλοι οι Έλληνες βάλθηκαν να βγάλουν τους ΒορειοευροΠΕΟΥΣ αδελφές έγκειται μάλλον στο μέγεθος του ΠΕΟΥΣ τους - πολύ μπάμια κυκλοφορεί στη ντόπια αγορά, ΠΟΛΥ ΜΠΑΜΙΑ!)

Βγήκε όμως το νούμερο που γράφει ποιήματα, ασχολείται με τους Συβαρίτες, ενδεχομένως θεωρεί τον εαυτό του "gourmet" και χάνει την αίσθηση του χώρου, του χρόνου, του ύψους, του μήκους και του πλάτους (τουλάχιστον) κάθε που βλέπει μικρόφωνο. (φωνή από τον εξώστη: μα ποιος είναι; η ΔΟΜΗ;)

"Τι θέλει να πει, λοιπόν, το ποιητή" που αντιγράφει με όχι και τόση άνεση η Ελευθεροτυπία;
(προσέξτε πώς παραλείπονται οι λέξεις που υποτίθεται πως εξηγούνται!)

Όλοι ξεσηκώνονται, δηλαδή, για μια μαλακία που ξεστόσμισε ένα (κοινώς παραδεκτό) νούμερο; Ελλάς, το μεγαλείον σου.

Κατόπιν εξονυχιστικής έρευνας βρήκα πως το "ασύμμετρη απειλή" θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και "ανώμαλη επίθεση", αφού είναι μετάφραση από τα κακά αγγλικά - που έκλεψαν τα πάντα από την ελληνική γλώσσα-μητέρα πασών των γλωσσών (για γλείψιμο κυρίως) μπλα μπλα - του "irregular attack", και you know WHO said that in recent times.

Όμως, τo "irregular", ως γνωστόν, μεταφράζεται ως "ανώμαλο" όταν αναφέρεται στη γραμματική και τα ρήματα. Φαντάζεστε όμως να δεχόταν η Ελλάς "ανώμαλες επιθέσεις";

Αχ βρε Byron! Που να 'ξερες για ποιους πολέμησες - ATAKTA - και που κακόπεσε τ' ονοματάκι σου!

Αποκλειστικό!

Mετά τους σεισμούς στην Ηλεία και στην Αυλίδα, η έντονη σεισμική δραστηριότητα συνεχίζεται στον θαλάσσιο χώρο ανατολικά της Σαμοθράκης. Ο νέος σεισμός ήταν μεγέθους 4,8 της κλίμακας Ρίχτερ.



Η Ελλάς βάλλεται από υπο-γήινους με τα χαρακτηριστικά που βλέπετε στη διπλανή φωτογραφία:


Μαλλί λαδωμένο ή άπλυτο από βουτιά, δυσανάλογο σταυρό στο δεξί (απαραιτήτως) χέρι, καβάλα σε απροσδιόριστο ον. Απαραίτητο αξεσουάρ: (Λευκό) T-shirt (με γαλάζια γραμματοσειρά) THEOFANIA.


Ξεσηκώνονται για το ιδανικό τους - την επίσημη καθιέρωση του ορθόδοξου θεοκρατικού πολιτεύματος - παίρνοντας τις ευλογίες ανώτερων όντων του σκότους, με χρυσοποίκιλτα ενδύματα με ασορτί καπέλα.


Μέχρι να ικανοποιηθεί το αγνό κίνητρό τους, για μια χώρα γεμάτη εκκλησάκια - εκκλησίες - μοναστήρια - ακόμη μεγαλύτερες εκκλησίες και εκκλησίες-βίλες ή βίλες-εκκλησίες, απειλούν να καίνε τα δάση και να προκαλούν σεισμούς γκρεμίζοντας τα αστικά κτήρια προκειμένου να κτίσουν, ακόμη πιο ελεύθερα, εκκλησάκια με βίλες και βιλίτσες με εκκλησίες.

Επόμενο βήμα τους θα είναι η αντικατάσταση κάθε φανερού σχολείου με κρυφό, όπου θα διδάσκονται λαϊκοί μύθοι και πατροπαράδοτα παραμύθια.

Speak Low

Κάποιος μετανιωμένος αφελής που πίστεψε και ψήφισε τον Καραμανλή στις προηγούμενες εκλογές, μου εξομολογήθηκε πως αυτές τις μέρες κάθε που τον βλέπει να τάζει εκ νέου λαγούς με πετραχήλια σε νέο περιτύλιγμα, σκέφτεται αυτό το τραγούδι και του το αφιερώνει:



Για όσες και όσους δυσκολεύονται να το παρακολουθήσουν, παραθέτω τους στίχους του Ogden Nash. Η μουσική είναι του Kurt Weill.

Speak low when you speak, love
Our summer day withers away too soon, too soon
Speak low when you speak, love
Our moment is swift, like ships adrift, we're swept apart, too soon
Speak low, darling, speak low
Love is a spark, lost in the dark too soon, too soon
I feel wherever I go that tomorrow is near, tomorrow is here and always too soon
Time is so old and love so brief
Love is pure gold and time a thief
We're late, darling, we're late
The curtain descends, ev'rything ends too soon, too soon
I wait, darling, I wait
Will you speak low to me, speak love to me and soon

Φτου, φτου

Τώρα που η χώρα-ανέκδοτο κατάφερε να βρει ακόμη πιο γελοίο θέμα να ασχολείται (βλ. εκλογές), άφησε ΤΟ βιβλίο κατά μέρος.

Στην εποχή του Internet είναι τραγελαφικό οι λαφυραγωγοί φωστήρες, που διαδίδουν πως θα σώσουν τον καμμένο αυτό τόπο με τον σαχλό λαό, να επιμένουν σε ΕΝΑ και μοναδικό σχολικό εγχειρίδιο (το εν-χοιρίδο θα τους άρμοζε καλύτερα).

Αλλά πώς αλλιώς θα διατηρούν τον λαό στο θαυμαστό επίπεδο σάχλας να πιστεύει πως το φυλαχτό του Καραμανλή είναι πιο θαυματουγό από τα τόσα του Χριστόδουλου; Αν αναζητούσαν το λόγο μπορεί να μην πίστευαν καν στα φυλαχτά.

Κι αυτό δεν το θέλει ούτε η Κανέλλη.

Ιστορία μου, αμαρτία μου, λάθος μου μεγάλο...

Ο λαός αυτής της χώρας είνα τόσο πολύξερος που δεν χρειάζεται σχολεία, εκτός κι αν είναι κρυφά.

Ο λαός αυτής της χώρας είναι τόσο καταρτισμένος στα ιστορικά θέματα που δεν χρειάζεται ούτε μουσεία. Γι' αυτό χλευάζει τους ξένους που τα επισκέπτονται χειμώνα - καλοκαίρι.

Είναι τόσο σοφός που δεν χρειάζεται καν βιβλία - και το αποδεικνύει με την σνομπ συμπεριφορά του προς τα βιβλιοπωλεία.

Πιστεύει αυτά που ακούει και δεν χρειάζεται να ταλαιπωρηθεί με περιττές αναγνώσεις.

Πιστεύει στα θαύματα και στην προφορική παράδοση.

Πιστεύει τω φίλω.

Πιστεύει και δεν ερευνά!

Ο καβγάς για το βιβλίο της Ιστορίας έγινε απλά για το πάπλωμα. Είναι η πρώτη φάση στην βαθιά απαίτηση της κατάργησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της μετατροπής τους σε άσυλα.

Σώστε τον πληθυντικό ευγενείας

Τις προάλλες, αφήνοντας για λίγο το πλεκτό να πέσει στο πάτωμα και βγάζοντας τα γυαλιά από τα κουρασμένα μάτια μου, παρασύρθηκα από τη μαγεία του ραδιοφώνου. Θα έχετε διαπιστώσει ασφαλώς, ότι κανένας πια δεν μιλάει γι αυτό το ΜΜΕ δίχως να το χαρακτηρίσει μαγικό. Υποθέτω πως έχει να κάνει με τον τρόπο που γίνονται οι προσλήψεις ΚΑΙ σ’ αυτόν τον τομέα του καθημερινού, δημόσιου, ολοένα βιαιότερου βίου.

Πόσο μαγικός πρέπει να έχει γίνει ο σύγχρονος κόσμος εκεί έξω - που, ευτυχώς, όλο και πιο σπάνια πλέον αντιμετωπίζω κατά πρόσωπο - ώστε να προσλαμβάνονται από την κρατική ΝΕΤ τόσο ανίδεες εκφωνήτριες, οι οποίες δεν περιορίζονται στον βιασμό της γλώσσας με αλλεπάλληλα σαρδάμ, αλλά αγνοούν και βασικούς κανόνες της ελληνικής γραμματικής. Δεν συγκράτησα το όνομα της συγκεκριμένης δημόσιας υπαλλήλου που με σαλιωμένη γλώσσα εκφωνούσε ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν θα συμπεριελάβει στο ψηφοδέλτιο τον τάδε πολιτικό από την Κρήτη…» και ότι «η καγκελάριος με τον πρωθυπουργό έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στις διημερείς σχέσεις...». Μετρίασα τον εκνευρισμό μου, όταν φαντάστηκα ότι το αγαπημένο της ανάγνωσμα θα είναι τα ζωόδια.

Ασφαλώς το πρόβλημα της Παιδείας δεν θα λυθεί ούτε με τη διαιώνιση του κρατικού μονοπωλίου των ΑΕΙ, ούτε από την όποια μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το πρόβλημα της Παιδείας με κεφαλαίο «Π» και με την ευρύτερη δυνατή σημασία περιλαμβάνει - πλην της γραμματικής - και το πρόβλημα της άποψης περί διορισμού και… κράτησης θέσεων.

Κατά τη γνώμη μου ο καθημερινός εκχυδαϊσμός δεν είναι παρά μια συνέχεια της απαξίωσης της ευγένειας.

Γι αυτό, αρκετές βδομάδες πριν αρχίσει η νέα σχολική χρονιά, προτείνω την ανέξοδη καθιέρωση του πληθυντικού ευγενείας στα Λύκεια, τόσο από τους μαθητές προς τους καθηγητές όσο και αντιστρόφως.

Ίσως αποδειχτεί ο απλούστατος τρόπος διάσωσης της ελάχιστης ευαισθησίας που έχει απομείνει στην καμένη τούτη χώρα.

Akropolis Adieu

Μάλλον πάλι κάτι δεν κατάλαβα καλά! Επί μήνες έβλεπα καταχωρήσεις του ύφους "Ψηφίστε την Ακρόπόλη", "Στηρίξτε την Ακρόπολη"...

Η Ακρόπολη βέβαια δεν φταίει σε τίποτε να κακοπέφτει σε επίπεδα πολιτικού βίου σκυλάδων.

Είναι αυτό που είναι εδώ και 25 αιώνες, ενώ στο μεταξύ έτη φωτός (και ακόμα περισσότερα σκότους) χωρίζουν τους δημιουργούς της από τους παροίκους της.

Εκ των υστέρων, και αφού το στοίχημα αυτό της κυβέρνησης δεν είχε το αίσιο τέλος της προπέρσινης Eurovision, βγήκε ο λάθος υπουργός σε λάθος υπουργείο να ειρωνευτεί το αποτέλεσμα. Μα κανείς δεν του είπε ότι ΑΝ θέλεις να λέγεσαι ΚΥΡΙΟΣ, όταν απαξιώνεις μια ψηφοφορία, το δηλώνεις από ΠΡΙΝ και όχι ΑΦΟΥ μάθεις τα δυσάρεστα για σένα αποτελέσματα;

Και οι υπόλοιποι νάνοι γύρω του, δεν κατάλαβαν ακόμη πως ακόμη κι αν η Ακρόπολη ήταν στο νούμερο ΕΝΑ, οι ίδιοι αφ' ενός δεν θα ψήλωναν ούτε ένα εκατοστό και αφ' ετέρου δεν θα ανέβαινε ούτε μια μονάδα ο δείκτης νοημοσύνης τους;

Το μπέρδεμα των Όρχεων

Ο λαός αναζητούσε μια κυβέρνηση με αρχίδια. Αντ' αυτής του προέκυψε μια αρχίδια-κυβέρνηση.

"Είμαστε ΄Ετοιμοι!"

Ποια είναι πιο γελοία;

Η δήλωση ή η φωτογραφία;

Σύγχρονος Ελληνικός Πολιτισμός - μέρος Β'

Άχου τα, άχου τα, τα χρυσουλάκια μου, φτου να μην αβασκαθούν, μετά από τόσες ορκωμοσίες!


Καλέ εδώ μιλάμε για βαθύ χριστιανισμό, γεμάτο εξαιρέσεις. Τέτοια χριστιανική κυβέρνηση (σε τέτοια χριστιανική χώρα) που εκφράζει απόλυτα την άποψη "δεν ξέρει η δεξιά της τι ποιεί η αριστερά της", θα τη ζήλευαν πολλές κυβερνήσεις που έχουν και δηλώνουν επίσημα πως είναι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟδημοκρατικές.





Εδώ, σ' αυτή την υπέροχη χώρα, με τον ήλιο να καίει ώσπου να την κάψει, το κάθε λαμόγιο κάνει δηλώσεις πολιτικού. Το μόνο που δεν χρειάζεται να δηλώσεις είναι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ γιατί θεωρείται αυτονόητο πως είσαι. Το επιβεβαιώνει, άλλωστε, η συμπεριφορά του κάθε πολίτη, πολύ πριν λαλήσει ο αλέκτωρ.


Και οι υπουργοί, ωλαρία ωλαρά της ασχετοσύνης, ξαφνιάζονται με όσα συμβαίνουν στα υπουργεία τους! Και οι αρχηγοί των αποκομμάτων περιμένουν να δούνε τα βίντεο για να ξαφνιαστούν και εν συνεχεία να εξοργιστούν. Και οι πολίτες γενικά δηλώνουν άγνοια, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει. Καλέ, πού ζείτε; Σε κανένα παράλληλο σύμπαν;



Σ' αυτή τη χώρα κανένας δεν είναι ρατσιστής. Σ' αυτή τη χώρα όλοι ψηφίζουν με συνείδηση, κρίση και γνώση. Σ' αυτή τη χώρα όλοι έχουν αφετηρία το εθνικό συμφέρον που σπανιότατα ταυτίζεται με το συμφέρον της τσέπης τους.

Σ' αυτή τη χώρα κανένας δεν περιμένει να εξαργυρώσει την ψήφο του με μια θέση στο δημόσιο.

Και προ παντός: στην Ελλάδα κανένας (αστυνομικός) δεν αυθαιρετεί! Απλά, η χώρα αποτελείται από χιλιάδες εξαιρέσεις.

Σύγχρονος Ελληνικός Πολιτισμός - μέρος Α'

Ο κ. Βουλγαράκης, στην αρχή της καριέρας του ως ΥΠΠΟ, εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο θα στηρίξει τον πολιτισμό.

Στο μεταξύ, έτσι διδάκονται οι αντίθετες έννοιες σε

πολλά σχολεία της Ευρώπης.

Αριστέρα"ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" - Δεξιά "ΕΛΛΗΝΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ".

Ο κ. Βουλγαράκης εξηγεί πως αντί για αιδοίο θα προτιμούσε πρωκτό.

Τα ζώα στα κλουβιά

ΤΟ ΖΩΟΝ

G-8

Πλησιάζει η μέρα της συνάντησης των αρχηγών των «Κορυφαίων» - οικονομικά - «Χωρών» στο Heiligendamm (Χάιλιγκενταμ – κάτι με Αγίους έχει να κάνει αν δεν με απατούν τα λιγοστά γερμανικά μου), που επιτέλους είδε το όνομά του τοποθετημένο στον χάρτη. Το είχατε ακούσει ποτέ πριν; Όχι, ε; Τι σύμπτωση!

Κάνοντας μια βόλτα στους δρόμους ακούς για τους «καταραμένους 8», όταν όμως κάνεις τον κόπο και ρωτήσεις «ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι 8;», η ευφράδεια γίνεται… σιωπή. (Κάτι τέτοιες ερωτήσεις προτείνω να τις θέτετε όπου γίνεται πολλή φασαρία για να βρίσκετε την ησυχία σας.)

Στο θέμα του κλίματος οι Έλληνες είναι σχετικοί μόνο στα… κλιματιστικά. Όλοι είναι «περιβαλλοντολογικά ευαισθητοποιημένοι», μα οι τιμές των ρύπων αυξάνονται ευθέως ανάλογα με τα πρόστιμα που πληρώνει η χώρα. Κι όταν ακούνε ότι ορισμένα μέτρα συνεπάγονται και οικονομική επιβάρυνση, αποφασίζουν πως δεν είναι αυτοί που θα σώσουν τον κόσμο! Ισχύει κι εδώ η πάγια δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη "αφού δεν τα πληρώνω άμεσα, σημαίνει πως δεν τα πληρώνω!" Κι άλλωστε, μια χαρά δεν είναι το καλοκαιράκι;

Αλλά και διεθνώς τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα. Ο Bush προτείνει «δικούς του» τρόπους επίλυσης, οι οικολόγοι διαμαρτύρονται, μάλλον γιατί απουσιάζουν οι εκπρόσωποί τους. Όσο παρευρισκόταν ο Joshka Fischer δεν έδειχναν να ενοχλούνται από ανάλογες διασκέψεις κορυφής. Πιο πέρα, άκρα αριστερά και άκρα δεξιά μπορεί να σκοτώνονται μεταξύ τους στις διαδηλώσεις, μοιράζονται όμως τα ίδια συνθήματα! Μάλλον ο καυγάς γίνεται για το copyright!

Για μια ακόμη φορά διαπιστώνεις πως πάρα πολλοί επαΐοντες των οπισθίων δυσκολεύονται να συμπληρώσουν την οκτάδα. Με λίγη βοήθεια κάποιοι ξαφνιάζονται κιόλας πως εκτός από τους προαιώνιους εχθρούς (ΗΠΑ, Βρετανία), μερικοί από τους «8» ήταν μέχρι προχτές φίλοι (Ρωσία, Γαλλία) ή απλά ουδέτεροι (Καναδάς, Ιταλία, Ιαπωνία). Και οι Γερμανοί; Ε, αυτοί είναι κακοί γιατί «διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία» αλλά είναι και καλοί γιατί «τόσα χρόνια φέρνουν συνάλλαγμα και δίνουν βαρβάτες συντάξεις στους Έλληνες πρώην μετανάστες».

Η τηλεοπτική σαβούρα φωνασκεί φωτίζοντας τα γεγονότα με τον τρόπο που χρόνια τώρα ερμηνεύει τα «ανεξήγητα φαινόμενα» και λοιπά «θαύματα». Ο λαός δυσκολεύεται να πιάσει τα υψηλά νοήματα, εμπιστεύεται όμως τις γνώριμές του ξανθιές παρουσιάστριες και μελαχροινές γλάστρες παραθύρων για να του υποδείξουν πώς πρέπει να φερθεί. Δεν σκοτίζει το μυαλουδάκι του με θέματα που τα γνωρίζει καλά από τη γιαγιά του, ούτε θα αλλάξει το τροπάριο «όλοι τους είναι μασόνοι» που τον σώζει στις δύσκολες στιγμές. Με μνήμη που διαρκεί μέχρι τις επόμενες εκλογές.


8 προτάσεις (και ισάριθμες απορρίψεις) διαμαρτυρίας

1. Μόλις σκοτεινιάσει ανάψτε ένα κερί και τοποθετήστε το κοντά στο τζάμι.
(Μ’ αυτή τη ζέστη; Άσε που αργεί να νυχτώσει κιόλας…)

2. Κρεμάστε ένα λευκό ύφασμα - κουβέρτα, πετσέτα, σεντόνι… - στο μπαλκόνι.
(Μπα, έτσι πως έχει γίνει η ατμόσφαιρα θα μαυρίσει αμέσως!)

3. Κρατήστε ενός λεπτού σιγή, όπου κι αν βρίσκεστε.
(Και πώς θα απαντάω στο κινητό;;;)

4. Οργανώστε καθιστική απεργία στις καφετερίες, στα ουζερί και, ναι, πιάνεται και μπροστά στην τηλεόραση.
(Ξαπλωτή κάνει;)

5. Αργήστε 8 λεπτά στη δουλειά σας, στα ραντεβού σας, στο σχολείο…
(Μόνο;;;; Αυτό είναι ξένος δάχτυλος, προβοκάτσια!)

6. Πιαστείτε χέρι-χέρι όπου βρεθείτε: στα λεωφορεία, μετρό, σούπερ μάρκετ… μην αφήνοντας κανέναν να κατεβεί ή να φτάσει στο ταμείο. Αν μένετε στο Ζάλογγο, ακόμη καλύτερα.
(Δε χρησιμοποιώ μαζικά μέσα συγκοινωνίας κι έχω κόψει το σούπερ μάρκετ λόγω δίαιτας.)

7. Μποϊκοτάρετε όλες τις λέξεις που αρχίζουν από «γκ», το νούμερο «8» και τα παράγωγά του.
(Εμάς προσωπικά οι ΓΚόμενοι ούτε να μας ΓΚαστρώσουν! Μας έχουν ήδη μποϊκοτάρει, οπότε μας έρχεται κουτί. Όσο για το 8, σιγά το νούμερο! [Επωδός: μάσημα τσίχλας])

8. Γεμίστε το ipod σας με τραγούδια διαμαρτυρίας.
(Τι είναι ipod; Ακόμα καλύτερα: τι είναι τραγούδι; Ή έστω: ααα, όχι φτάνει!)

Για την Αμαλία

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Η Επίσκεψις

Ο Κάρολος - πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας - Παπούλιας, πραγματοποιεί τετραήμερη επίσκεψη στον Ρώσο πρόεδρο Βλάντιμιρ Πούτιν και εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για τη Σοβ..., για τη Ρωσία.

Ποιο καλό παιδάκι θα μας θυμίσει τις σχέσεις του σημερινού προέδρου της ελ. δημ. με (άλλους) δικτάτορες στο παρελθόν; Για να δούμε ποιος θυμάται κάτι από την πρόσφατη Ιστορία του τόπου...

Imitosis

Από καιρό θέλω να εκφράσω την αντιπάθειά μου προς τα blog που θεωρούν καλό (;), έξυπνο (;)... δεν ξέρω τι, να συνοδεύουν τα κείμενά τους με μουσικό χαλί. Συνήθως το πρώτο που κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να βρώ το κουμπί και να πατήσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το off.
Δεν έχω βέβαια καμιά αντίρρηση για τα blog που κατά καιρούς φιλοξενούν μουσικές προτάσεις.

Μια τέτοια κάνω κι εγώ σήμερα με ένα τραγούδι που μου έχει σφηνωθεί στο μυαλό αυτή την εποχή. Προέρχεται από το άλμπουμ Armchair Apocrypha του Andrew Bird, ενός καλλιτέχνη που ανακάλυψα πριν δυο χρόνια, όταν είχε κυκλοφορήσει την υπέροχη Μυστήρια Παραγωγή Αυγών. Απολαύστε το Imitosis.

Ιδού!

Χρειαζόταν, λοιπόν, ένα μουσείο για να κάνει την κουλτουριάρα Λιάνα και τον κουλτουριάρη Ζουράρι αμερικανόφιλους;

Όχι βέβαια! Αυτοί θα εξακολουθήσουν να εξαπολύουν τις δικές τους μπουρδάρες, απερίσπαστα! Για την τιμή των καναλιών και της αλήθειας που αναγράφει η ούγια της τσέπης τους.

Στο θέατρο

Εκείνος κάθεται στο ακριανό κάθισμα της δέκατης σειράς. Στ' αριστερά του ένα ζευγάρι που δείχνει ευτυχισμένο, διακόπτεται από μια κοπέλα με τον σύντροφό της που ρωτάει αν θέλουν να πάρουν τις θέσεις τους στο κέντρο της σειράς. Ξαφνιάζονται, αλλά δέχονται με ευχαρίστηση, δίχως να πούνε λέξη.

Η κοπέλα ίσως είναι κλειστοφοβική, δείχνει ωστόσο ακόμη πιο ευτυχισμένη πλάι στον σύντροφό της από ό,τι η προηγούμενη.

Εκείνος, ολομόναχος, μασάει δυνατά την τσίχλα του.

Η κοπέλα παραπονιέται.

- Δεν ήταν αυτή η θέση σας, της απαντάει με στόμφο.

- Δηλαδή;

- Δηλαδή... αυτό που είπα!
- Μα και οι άλλοι θα είχαν ενοχληθεί...

- Δεσποινίς, φρόντισα να έχω αυτή τη θέση δίπλα σε κουφούς. Σταματήστε τώρα. Η παράσταση αρχίζει!

Ο Επιτάφιος του Ρίμπο

Αχ βρε Ριβάλντο, αχ βρε Ριβαλντούλι, καλά δεν ήξερες, καλά δεν ρώτησες. Μα τόσον καιρό τίποτα δεν κατάλαβες; Δεν ξέρεις με ποιους πήγες και συνεργάστηκες; Τόσα χρόνια στην Ευρώπη και στα γήπεδά της, δεν πονηρεύτηκες γιατί η μέχρι σήμερα ομάδα σου κερδίζει τα πρωταθλήματα εντός και είναι σκέτη αποτυχία εκτός; Δηλαδή όλα αυτό το διάστημα είχες την εντύπωση ότι εσύ έπαιζες ποδόσφαιρο και με την απόδοσή σου ανέβαινε η ομάδα και γι’ αυτό κερδίζατε τους τίτλους; Αχ βρε καλό μου παιδί. Πολύ με στενοχωρείς. Χαμπάρι κι από τη λειτουργία της ελληνικής (αθλητικής) δικαιοσύνης; Δεν πονηρεύτηκες από το πόσο στοργικά κινητοποιήθηκαν ΚΑΤ, τροχαία, πρώην Υπουργός Υγείας και νυν δήμαρχος για τα αστέρια του στίβου σας εκεί κάτω; Ή πόσο φιλεύσπλαχνα και έγκαιρα σε αθώωσαν πρόσφατα; Τι σκέφτηκες; «Έτσι είναι οι Έλληνες δικαστές. Χαλί να γίνουν να τους πατήσουν τα νέα και τα παλαιότερα ταλέντα;» Κι αφού από μυαλό και κρίση μάλλον δεν λες πολλά πράγματα, φρόντισε να πάρεις, πουλάκι μου, έναν καλύτερο μάνατζερ που θα σε συμβουλεύει τουλάχιστον στο τι θα ξεστομίζεις.

Η σπαραξικάρδια εξομολόγησή σου «Από τον Φλεβάρη έως τώρα, ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Το συμβόλαιο ήταν θέμα χρόνου, ήταν εδώ συγκεντρωμένη η οικογένεια μου. Αυτά τα δυόμισι χρόνια που τα παιδιά μου ήταν εκεί, έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο στα παιδιά μου γιατί η Βραζιλία είναι πλέον μια δύσκολη χώρα», ξέρεις τι μου θύμισε; Το χριστιανικότατο «Τα σπίτια μου, τα ζα μου, τα παιδιά μου νά'ναι καλά κι ο πόλεμος ας βράζει, αφού σου καίω καντήλι μ' έξοδά μου, πως πίνω ξένο αίμα τι πειράζει…». Ήξερα ότι η Βραζιλία είναι ιδιαίτερα θρησκόληπτη χώρα και τώρα μου το επιβεβαιώνεις. Δεν πειράζει Ρίμπο κι ας είσαι καραμπουρζουά.

Εγώ θα κρατήσω στη μνήμη μου εκείνα τα φάουλ - μαγική εικόνα που έδιναν οι εγχώριοι διαιτητές και που εσύ μετέτρεπες μαγικά σε γκολ δίνοντας τις νίκες στην πρώην ομάδα σου, αλλά επιμένω: «είναι πολύ αφελή αυτά τα λογάκια που ξεστόμισες».

Πόσο μ' αρέσουν τα αγοράκια

Στα προκριματικά του Eurovision Song Contest 2007, πριν λίγη ώρα, εκτός από τη συμμετοχή της Σερβίας όπου η προτίμηση στις γυναίκες νταλικέρηδες ήταν ολοφάνερη, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες έδειχναν σαφή προτίμηση στα αγοράκια. Δυστυχώς το καρτέλ της υπ’ ανάπτυξιν Ανατολικής Ευρώπης στέρησε από μένα, που επίσης μου αρέσουν τα αγοράκια που τους αρέσουν τα αγοράκια, τη χαρά να ξαναδώ τα φαβορί μου, αφού δεν επέτρεψε στον Πορτογάλο χορευτή που θα μπορούσε να είναι αδερφός του Ρονάλντο (ή απλά να κρεβατώνουν τον ίδιο στυλίστα), τον Δανέζο κομμωτή-drama queen και τον Αυστριακό George Michael με κοστούμι Vivienne Westwood να ακολουθήσουν τον μπασμένο Τούρκο Ρουβά-Καραπιπερίμ, που σε τρία χρόνια θα κάνει καριέρα στο Broadway με το Alter Mega, στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου, όπου θα συνευρεθεί με τους ομογάλακτους εκπροσώπους της Ισπανίας, Σουηδίας, Ελλάδας, Ουκρανίας, Αγγλίας, Γαλλίας προκειμένου ν’ ανταλλάξουν συνταγές μαγειρικής. Τα κορίτσια από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη που έχουν παρατήσει προ πολλού την κουζίνα, είναι έτοιμα να αλλαξοπιστήσουν και να δώσουν γη, ύδωρ και κρεβατοκάμαρα-σκρίνιο στις Σερβίδες που με τη σειρά τους γλυκοκοιτάζουν τις ομόθρησκες Ρωσίδες.

Έκπληξη της βραδιάς απετέλεσε ο Alexi Lalas, ο οποίος αφού δεν τα κατάφερε στο ποδόσφαιρο και στο τραγούδι, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στον χορό, ως Φιλανδός βίκινγκ.

Καρκίνωμα

Κοιμήθηκα για να ξυπνήσω άλλη μια φορά. Όπως κάνουν οι καλόγριες στο κεφάλι μου. Όπως ο διάβολος στο ποτήρι μου. Τουλάχιστον έπαψα να ξυπνάω με στόχο να ξανακοιμηθώ... Αλλά ποιο το όφελος; Οι απαισιόδοξες σκέψεις μ΄ επισκέπτονται και πάλι. Καταδυναστευτικοί συνειρμοί ανεβαίνουν σαν παλίρροια για να ενισχύσουν την ανασφάλειά μου. Εφιάλτες παντού. Τα τερπνά όνειρα ξεχασμένα. Τα πλάνα θαμμένα, ανύπαρκτα. Το παρελθόν συσσωρεύεται, το μέλλον λιγοστεύει.

Δεν έμαθα τίποτε. Δεν άγγιξα τίποτε. Η γνώση, το κορμί σου, παραμένουν έννοιες ακατάληπτες. Μακρινές. Μετατεθειμένες στην επόμενη μετεμψύχωση.

Ερωτηματικά πέφτουν μηχανικά από τον γκρίζο ουρανό. Γιατί μετακόμισα; Ως πότε αυτή η πόλη; Κι ύστερα πού; Πώς; Μα οι απαντήσεις - κι αυτές με μορφή ερωτήσεων ανασύρονται εξίσου αυτόματα, χρόνια τώρα... Τι μου απέμενε; Πώς θα ζούσα εκεί; Πώς θ΄ άντεχα τα στοιχειωμένα βράδια που όλες οι παραλλαγές της μορφής σου με περιγελούσαν; Πώς θα σιωπούσα τη φωνή της συνείδησής μου; Εκείνου του κτήνους που συγκάλυπτε την απουσία της αλήθειας μου και με πλήγωνε πιότερο;

Βγαίνω στο δρόμο. Οι νιφάδες χορεύουν στα φώτα μ΄ έναν τρελό ρυθμό, σαν μουσική σε i-pod νέγρου. Στο μεταξύ λευκοί νεαροί καρπώνονται την ενέργειά της και ψεκάζουν ακούραστα τους τοίχους. Πολύχρωμα γκράφιτι στο σκοτάδι. Το κρύο παγώνει το μυαλό μου. Η νύχτα μετριάζει τον πόνο μου καθώς βαδίζω μέσα της. Οι περιττές σκέψεις κυλούν στον υπόνομο. Η αντανάκλαση του φεγγαριού στα βρόμικα νερά τις διατηρεί ζωντανές, στην επιφάνεια ανάμεσα στις χαραμάδες, για να αναρριχηθούν μαζί μου, στον έκτο όροφο, όταν επιστρέψω.

Τώρα μια νέα φωνή μου υπαγορεύει. Πήγαινε στα καπηλειά, πήγαινε να πιεις.

Σκοτεινοί θάλαμοι. Βρίσκομαι αντιμέτωπη με αρνητικά ειδώλων που προσμένουν την ευκαιρία να τυπώσουν την ασπρόμαυρη πραγματικότητά τους. Με καρδιά άστατη, με συνείδηση ερμαφρόδιτη. Φαλλοί που ασφυκτιούν κλεισμένοι σε ανθυγιεινά σλιπ συγκλονισμένων μα αγνωμόνων επιβητόρων. Θεέ μου, πώς επιβιώνουν μ΄ όλες αυτές τις προσχολικές ενοχές και τις αγωνίες της μακρόσυρτης εφηβείας τους; Μα τι αναρωτιέμαι; Ξέρω. Ή μάλλον τους παρατηρώ και υποψιάζομαι. Επικαλούνται μνήμες υπερφωτισμένες από ένα και μοναδικό κερί, όπως ακριβώς στις κινηματογραφικές ταινίες... Και αναλύουν: τη συμπεριφορά του καλλιτέχνη με το αντικείμενό του, την αλλαγή της βάρδιας στο πολιτικό παρασκήνιο, το χρηματιστήριο των σχέσεών τους. Τα λόγια τους δεν ακούγονται παρά μονάχα απ΄ τ΄ αυτιά τους. Ηχούν σαν υστερικά κρουστά και σχιζοφρενικές τρομπέτες ψευδομινιμαλιστή. Η αλήθεια τους είναι εύθραυστη και προσαρμοσμένη στη δική τους, φτηνή βάση. Αισθάνονται όμορφοι, αλλά στα μάτια μου μοιάζουν με παγώνια που ξερνάνε. Οι αγωνίες τους δε συμμερίζονται τις δικές μου.

Λάμπω! Είμαι η Ζαν Ντ΄ Αρκ φλαμπέ και άγιες γροθιές με απειλούν. Τρυφεροί κανίβαλοι με χαϊδεύουν. Με υγραίνουν. Μ΄ εγκαταλείπουν. Μ΄ αφήνουν με βαριά καρδιά να σέρνομαι στα τραγικά χειμωνιάτικα πάρκα, στους αυλόγυρους απειλητικών εκκλησιών. Προσμένω μάταια τον Χριστό-δράκο να με κρεμάσει σ΄ ένα γυμνό δέντρο, να με σταυρώσει ή να βρω τη δύναμη να δολοφονήσω τη μνήμη μου. Να πνίξω τις εξάψεις μου στο πρώτο παγωμένο κανάλι καταστρέφοντας την αταραξία του. Να τις συνθλίψω όπως οι μπότες μου το χιόνι στα πλακόστρωτα πε(ζ)οδρόμια.

Κι όμως, σκέφτομαι ηδονικά τα δυο μου χέρια. Με το ένα γράφω φρικτές ιστορίες. Με το άλλο συμβάλλω στη λύτρωσή μου καθώς τις διαβάζω. Για συντροφιά έχω ένα κερί κι ένα πακέτο τσιγάρα με κίτρινο καπνό Βιρτζίνια.

«Είναι η εποχή που η λίμπιντο χρειάζεται λοβοτομή.»

Οι ορμές μου βρίσκονται υπνωτισμένες στο κρεβάτι, αδυνατώντας να με εμπαίξουν. Κλείνουν τα μάτια τους στο χθες κι αχνοχαμογελώντας κοιμούνται. Όλη μου η ζωή είναι οι ώρες του ύπνου τους, όλη η μουσική η σιωπή του δωματίου, κι όλα τα χρώματα το λευκό των τοίχων.

Τα σύννεφα, μόνιμες σκιές, σαν καμένα λουκάνικα. Η βροχή, ένα κατούρημα διαρκές. Λες κι ο θεός πίνει γαλόνια μπύρας.

Πάλι με μήνες με καιρούς...

Ο κύριος (στο εξής κ.) Τσιτουρίδης ήταν ο πρώτος υπουργός της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή που αναγκάστηκε σε παραίτηση (ο ίδιος δήλωσε ότι την υπέβαλε για λόγους ευθιξίας), πριν προλάβει να συμπληρωθεί μισός χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων του.

Ο λόγος ήταν η παράνομη μετεγγραφή του γιου του από το πανεπιστήμιο της Κρήτης στην Αθήνα. Τότε, εκτός από στοργικός πατέρας, ήταν υπουργός Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Στη διάρκεια της εξάμηνης θητείας του είχε προλάβει επίσης να κουκουλώσει το σκάνδαλο με τα σιτηρά στο οποίο εμπλέκονταν οι κουμπάροι Κώστας Κωνσταντινίδης (γνωστής ΕΠΕΝ-ιτικής οικογενείας της νοτίως της ΠΓΔΜ, Μακεδονίας ξακουστής) και Πανάγος Αναγνωστόπουλος (γνωστής δεξιάς χειρός του Παναγιώτη Ψωμιάδη, Νομάρχη στην πρωτεύουσα της ξακουστής Μακεδονίας).
[Οι άνθρωποί της γενικά διακρίνονται από ανάλογες φιλότιμες προσπάθειες να την καταστήσουν ακόμη πιο ξακουστή, αλλά οι λαοί κωφεύουν.]
Όμως, ο κ. Τσιτουρίδης δεν ήταν μόνο καλός οικογενειάρχης, εύθικτος, παστρικός και πρώην υπουργός Ανάπτυξης και Τροφίμων. Πορευόταν στον Γολγοθά του με χάρη αναρριχητικού καθοδηγούμενος από τη βαθιά πίστη του στον θεό και στην κουμπαριά - αξία ανεξίτηλη στην οποία φαίνεται να πιστεύει σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, σε σημείο που πασχίζει να την προωθήσει και στο εξωτερικό μαζί με τους εκάστοτε σεισμογενείς εκπροσώπους της χώρας στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision.

Πράγματι, ο θεός στον οποίο πιστεύει έχει δείξει κατ’ επανάληψη την προτίμησή του στους κλέφτες και ίσως γι’ αυτό μερικοί τον αποκαλούν και «Θεό των Ελλήνων». Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο κ. Τσιτουρίδης επανέκτησε ως εκ θαύματος - και συνεπικουρούμενος από την περιστασιακή και επιλεκτική αμνησία που χαρακτηρίζει τούτο τον πολυβασανισμένο λαό και τους ηγέτες του - την εμπιστοσύνη του άτεγκτου αλλά φιλεύσπλαχνου και διορατικού κ. Καραμανλή που του ανέθεσε το υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Ανάπτυξης. Το πόστο, πράγματι, εκ πρώτης όψεως φάνηκε να ταιριάζει γάντι σε έναν άνθρωπο με τις περγαμηνές του κ. Τσιτουρίδη, ο οποίος έδειξε να διακρίνεται τόσο στο βόλεμα όσο και στο κοινωνικό νταραβέρι.

Πριν συμπληρώσει χρόνο στη νέα του θέση, κι εκεί που ο κόσμος κόντευε να ξεχάσει τα σιτηρά, εμφανίστηκε το σκάνδαλο της ΜΕΒΓΑΛ με πρωταγωνιστές…, ναι σωστά μαντέψατε, τους κουμπάρους!

Αργότερα τα ομόλογα δεν ήταν παρά το φυσιολογικό, επόμενο βήμα στην καριέρα του και καταντάει αηδία να περιγράψω πιο γλαφυρά κάτι τόσο αναμενόμενο. Δεν θα πω ότι περιμένουμε με αγωνία τον επόμενο υπουργικό ρόλο του, αλλά αν μη τι άλλο το έργο θα είναι σίγουρα γεμάτο υπόγεια δράση.

Αφέλειες δεξιά και αριστερά

Και αίφνης, εκεί που στη χώρα της θάλλουσας φραπελαίας όλα πήγαιναν ρολόι στον αθλητισμό, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, στο φιλανθρωπικό χρηματιστήριο και στα ανοιχτά πελάγη, σε σημείο που ζήλεψε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δήλωσε ότι όλα είναι διεφθαρμένα και οι πάντες εξαγοράζονται, προέκυψε το πρόβλημα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων - μπουτίκ ή, αλλιώς, της στενής. Από ώρα σε ώρα αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον οι δηλώσεις των νονών της νύχτας που και περισσότεροι είναι και μεγαλύτερο κύρος έχουν. Εδώ είναι δημοκρατική χώρα και η πλειοψηφία κερδίζει. Τι νομίζατε;



Ξεσηκώθηκαν, λοιπόν, οι φυλακισμένοι και ζήτησαν να μην τους δέρνουν, επιβεβαιώνοντας μ’ αυτή την κίνηση-ΜΑΤ ότι το θράσος σ’ αυτό το ευνομούμενο κράτος έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δηλαδή ποιον θα δείρουν οι φύλακες τώρα που τα ΜΑΤ σε άλλου είδους κινήσεις έχουν αναλάβει τους συνταξιούχους και τους φοιτητές; Θέλετε να πάθουν αρτηριοσκλήρωση και μετά να λέτε ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Δεν βλέπετε που με ξενοκίνητη πρωτοβουλία κοντεύει να διαδοθεί στην ελληνική επικράτεια η άποψη ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τα παιδιά μας; Αναλογίσθηκε κανένας υπεύθυνος πού θα βγάζουνε τ’ απωθημένα της αποτυχημένης βαφής οι μανούλες; Πού θα ξεσπάνε οι πατερούληδες όταν αντί για τη ντάμα κούπα τους ήρθε το δέκα μπαστούνι; Αν περάσει κι αυτό, τίποτε δεν μας σώζει από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που σπέρνει τα (θού Κύριε) ανθρώπινα δικαιώματα. Γι’ αυτό και τα μυαλά πανέ αυτής της χώρας αντιστέκονται.


Εδώ, σε όχι και τόσο παγκόσμια πρωτοτυπία, θα συνεχίσουμε να δέρνουμε αυτούς που μπορούμε και κατά προτίμηση μαζικά. Και ορισμένοι θα επιδεικνύουν λίγο μεγαλύτερο ζήλο, κάθε που τα ρεπορτάζ από τους χώρους των βασανιστηρίων της χούντας θα τους ανάβουν τα αίματα.


Ποιος είπε πως παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι;

Η Ελλάς και οι αλλεπάλληλες τραγωδίες της

Τώρα που το Sea Diamond έπιασε πάτο για τα καλά, τα ΜΜΕ τρίβουν ξανά μανά τα χέρια τους και γυαλίζουν τα παράθυρά τους με τα σαρκοβόρα φυτά για να καταγγείλουν:

«Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη….» (πρώτο θέμα στις ειδήσεις της ΝΕΤ)
«Τραγωδία σε σχολική εκδρομή» (Η Καθημερινή)
«Τραγωδία στην Κέρκυρα – Μαθητής που συμμετείχε σε σχολική εκδρομή πνίγηκε σε πισίνα ξενοδοχείου» (in.gr)
…………………………………………………………………………………
Κατόπιν τούτου και σε ανάμνηση της τραγωδίας στην Κοιλάδα των Τεμπών, σε άλλη σχολική εκδρομή, η κοινή γνώμη με πρωτεργάτες τους καπνοπαραγωγούς βγαίνει στους δρόμους και απαιτεί:

- τον καθημερινό αγιασμό στα σχολεία
- το καθημερινό ευχέλαιο στα ξενοδοχεία
- την εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας σε κάθε μεταφορικό μέσο που ναυλώνεται για τη μεταφορά μαθητών, γονέων, κηδεμόνων και αιγοπροβάτων

σε συνδυασμό με:

- την κατάργηση των σχολικών εκδρομών
- την κατάργηση των … πισινών
- το κλείσιμο όλων των ξενοδοχείων της Κέρκυρας

και μέχρι τη σύλληψη των υπευθύνων για τη δολοφονία της Παιανίας και της εξανέμισης του δημόσιου χρήματος:

το προσωρινό (;) κλείσιμο - επιτέλους - ολόκληρης της χώρας!

Τι 30, τι 40;

Γεννήθηκα σαραντάρα. Μια τρελή, θεότρελη και πεισματικά αθεόφοβη γεροντοκόρη. Ήταν μια μέρα δύσκολη. Στις τηλεοράσεις γινόταν χαμός από παρτσακλά με ιδανικά χούλιγκαν που δεν τα δέχονταν πια στις αλάνες λόγω ηλικίας και τα είχαν εκδιώξει από τα καφενεία λόγω αγένειας. Κάπου έπρεπε, βέβαια, να βολευτούν κι αυτά τα όντα τώρα που οι σύλλογοι του εγκλήματος λειτουργούν υπογείως.

Τελευταία οι Έλληνες έδειχναν έναν απαράμιλλο ζήλο για να μάθουν την Ιστορία του τόπου τους. Βλέπετε, κανένας πολίτης άλλης χώρας του κύκλου τους δεν είχε δύο εθνικές επετείους που σήμαιναν την έναρξη και όχι την επιτυχή έκβαση των πολέμων, και αυτό τους καθιστούσε μοναδικούς ως πολεμοχαρείς ειρηνόφιλους. Δεν έφτανε όμως αυτό, αφού ο εχθρός καραδοκεί άλλοτε να απαλλοτριώσει τα ευρύχωρα πάρκινγκ κι άλλοτε να κατασχέσει τα κρουαζιερόπλοια – υποβρύχια, τώρα ήθελαν και τρίτη.

Κι ήρθε εκείνη, με το μοναδικό πουλί που αναγεννιέται από τις στάχτες του και κάνει τα δάση αόρατα. Με το χαρακτηριστικό τρικ «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω κι άλλα πράττω» της προαιώνιας κρυψίνοιας, όλοι έβγαιναν στα παράθυρα να στηλιτεύσουν αυτό που κρυφά λαχταρούσαν. Μια δικτατορία. Μια σωστή δικτατορία. Όχι αυτή την ιμιτασιόν του Χριστόδουλου Πολύδωρα με την προβλέψιμη εναλλαγή τρισάγιου - ευχελαίου. Σε όλους έλειπε το ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ με τα μυγάκια, την καπριτσιόζικη λήψη και την Ηχώ των Γεγονότων. Κανείς δεν ήθελε πια αυτά τα απαίσια δελτία με το ποικίλο πρόγραμμα που μασκαρεύονταν ως ειδήσεις και σημείωναν ρεκόρ τηλεθέασης από έναν λαό που δεν τα παρακολουθούσε, αφού εκείνη την ώρα άφηνε τρέχοντας τα μουσεία και τις πινακοθήκες για να γεμίσει τα μέγαρα μουσικής, τις φιλαρμονικές και τα θέατρα.

Πολλοί ήθελαν να σημαιοστολίσουν τα μπαλκόνια τους με το σύμβολο που είχαν καλά φυλαγμένο στα σπλάχνα τους και στην καρδιά τους. Να επιστρέψουν μονομιάς και επί τόπου σε ανέμελες εποχές, τότε που οι ανήλιες κρεβατοκάμαρές τους ανέβαιναν τόσο ορόφους όσο και κοινωνικά με έναν εργολάβο – παπά ή κουρέα, σε αυθεντικό ρυθμό αρπακόλλα. Τότε που ο κόσμος έπαψε επιτέλους να μυρίζει γιασεμί και γέμισε ροδέλαιο.

Τότε που οι γείτονες εξαφανίζονταν με μαύρες λιμουζίνες για να ταξιδέψουν κατόπιν σε μακρινά, άγονα νησιά (που έγιναν της μόδας καναδυό δεκαετίες αργότερα από τα φρικιά), και οι χριστιανοί μπορούσαν να απολαμβάνουν τα θαλασσινά μπάνια τους (που επίσης καναδυό δεκαετίες μετέπειτα χαρακτηρίστηκαν «του λαού» από άλλα φρικιά) με τα πούλμαν και τα βαποράκια, προκειμένου πολλά σημεία του σώματός τους να αποκτήσουν παρθενική επαφή με το νερό.

Τότε, «αχ τι λαμπρές και εύθυμες μέρες», που μπορούσες να τραγουδάς ανέμελα «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους βάρβαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα…» εναλλάξ με το «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία εμείς τον Τούρκο σφάξαμε…» στις ονομαστικές γιορτές και να προκαλείς χαμόγελα εφάμιλλα της Άλκηστης Μεταξά Νίκολιτς σε όλη την οικογένεια που ήταν ακόμη μελαχρινή και οι μόνες βαφές που χρησιμοποιούσε ήταν για τα αυγά (μία φορά το χρόνο) και τα παπούτσια (ακόμη πιο σπάνια).

Τότε που κανείς δεν είχε ιδέα από Ομόλογα και οι ξένοι έρχονταν μόνο για να θαυμάσουν τις οδοντοστοιχίες των ντόπιων που απολάμβαναν τη σκιά γύρω από τα ηρώα στις κεντρικές πλατείες.

Έχει πολλά να νοσταλγήσει αυτός ο λαός, αλλά επειδή η επέτειος θα συνεχίζεται επ’ αόριστον δεν υπάρχει λόγος να ζοριστεί για όλα σήμερα.

Ήταν μια μέρα δύσκολη, είπα; Μπα, μια μέρα σαν τις άλλες. Ίδια κι απαράλλαχτη με τις υπόλοιπες.