Αποδείξεις;

Ο Ελληνισμός ήταν και θα παραμείνει... αναπόδεικτος!

Θράσος;

Θράσος!

Η χώρα-αλήτης

Στα γήπεδα, στους δρόμους, ενάντια στους όποιους νόμους, στην Ελλάδα η αλητεία βασιλεύει.

Υπόδικοι και καταδικασμένοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Η ατιμωρησία κυβερνά.

Ο καθένας για το τομάρι του, μαφιόζικα, με τον σταυρό στο λαιμό και την ψευδορκία στη γλώσσα.

Κι αμέτρητα κωλόπαιδα, κρύβονται πίσω από την ανομία και αντιδρούν, όχι για να την πατάξουν μα για να την εκμεταλλευτούν.

Ψ x 3

Ψωμιάδης Χ 3

Έγκλημα δίχως τιμωρία;

Ελληνική Δικαιοσύνη...

(... και το άλλο με τον Τοτό)

Πρωταθλητές στο ψέμα και στην απάτη.

Υπάρχει και Φιλότιμο; Μπα...

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά η ντόπα μένει


Τα μαγαζάκια καλά κρατούν... Ελλάς Ελλήνων Ντοπα(θ)λητών

άλλο ΟΧΙ άλλο

Θρησκευτικές ελευθερίες στην Ελλάδα

Από τη μια
"το Σύνταγμα της Ελλάδας καθιερώνει την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία ως την επικρατούσα θρησκεία, αλλά συγχρόνως προστατεύει το δικαίωμα κάθε πολίτη να επιλέγει τη θρησκεία του, η κυβέρνηση σέβεται το δικαίωμα αυτό",

από την άλλη
"μη-ορθόδοξες θρησκευτικές ομάδες αντιμετωπίζουν διοικητικά εμπόδια ή νομικούς περιορισμούς στην άσκηση της λατρείας τους..."

Υποτίθεται ότι "απαγορεύεται ο προσηλυτισμός" (εκτός κι αν προέρχεται από την επίσημη εκκλησία του κράτους) και ότι "από το 2006 δεν έχουν εκδοθεί νέες άδειες λειτουργίας τόπων λατρείας".

Αγαπητοί φορολογούμενοι συμπολίτες, ως πότε θα πληρώνουμε το παπαδαριό;

Εκ του πατρός...

Πολύ ωραία, αγαστά και απαραίτητα όλα αυτά περί λογοδοσίας στον πολίτη που εξαγγέλλει ο κ. Παπανδρέου. Σε απαίδευτους δημοκρατικά λαούς όμως, όπως είναι ο ελληνικός, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να παρεξηγηθούν ως η ώρα της ασυδοσίας του κυρίαρχου λαού, έφτασε... Έστω κι αν από την προηγούμενη λαίλαπα και ένθεν δεν έφυγε ποτέ.

Εκ του πατρός εκπορευόμενο.

Κρυπτο...

Ο άνθρωπος που φέρνει την Πρωταπριλιά τον Οκτώβριο


Εν τω μεταξύ τρόμαξαν και κάτι ταλιμπανοειδή κρυπτοφασιστάκια μπας και χάσουν το θρήσκευμα από το περίφημο υπουργείο αγραμματοσύνης

Gracias a la Vida

Οι καιροί είναι πονηροί. Απολαύστε τη σπουδαία ερμηνεία της Mercdedes Sosa (1935-2009), πριν ξυπνήσει η Μαρία.

Η Ανικανότητα Συναγωνίζεται τη Γελοιότητα και Πάλι από την Αρχή

Υπάρχει αμφιβολία πως εκτός από γελοία, αυτή η χώρα είναι και ανισόρροπη;

Αφ' ενός το "υποχρεωτικό" της ψήφου που λίγο πιο κάτω αναφέρεται ως "δικαίωμα".
Φυσικά για όσους Έλληνες βρίσκονται εκτός συνόρων, ο μεγαλειώδης ελληνοχριστιανικός πολιτισμός είναι εντελώς ανίκανος να εφαρμόσει την επιστολική ψήφο ή την ψήφο στις πρεσβείες και τα προξενεία.
Ως παράδειγμα σημειώνω πως οι Αλγερινοί (και άλλοι πολλοί λαοί, αλλά δίνω το παράδειγμα κάποιων που οι υπερόπτες και ανίδεοι Έλληνες θεωρούν τριτοκοσμικούς) του εξωτερικού έχουν τη δυνατότητα να ψηφίζουν στις πρεσβείες τους.

Αφ' ετέρου τι προβλέπει ο νόμος για όσους δεν ψηφίσουν και ποιος θα τον εφαρμόσει; (βλ. προηγούμενο ποστ).


Γνωρίζοντας πως έχουμε δοκιμάσει αρκετά την ανικανότητα των δυο μεγάλων κομμάτων, και αφού:
είδαμε πώς μάσησε τα λογάκια του ο νεόκοπος μόλις πήρε διψήφιο ποσοστό,
μπαφιάσαμε με το οπισθοδρομικό μαγνητοφωνάκι και
το φασιστικό παπαγαλάκι αλλά και
τα οικολογικά αποκαΐδια,

λέω να περάσω τη μέρα στο σπιτάκι μου με τσάι, τη βιογραφία του Oscar Wilde και το ολοκαίνουριο άλμπουμ της Barbra Streisand.

Άλλωστε, όπου να 'ναι έρχεται πάλι ο καιρός και για το επόμενο ταξίδι στον πολιτισμό.

Αναπάντητο Ερώτημα

"Να φτιάξουμε την Ελλάδα που παράγει πλούτο και τον μοιράζει δίκαια σε όλους", λέει ο κ. Παπανδρέου και επιμένει: "Να τελειώνουμε με διαφθορά, κουμπάρους", προσθέτοντας πως "Κανείς δεν θα έχει ασυλία" (νομίζω πως το τελευταίο, ειδικά περί ευθύνης των υπουργών ήταν νόμος του Πα.Σο.Κ. ή κάνω λάθος;).

Εκτός του ότι μας τα 'παν κι άλλοι, το (αναπάντητο) ερώτημα που τίθεται είναι:

"Με ποιον λαό θα επιτευχτούν όλα αυτά;"

Διαγωνισμός Κοτσάνας

Ποιος άκουσε τη μεγαλύτερη κοτσάνα το καλοκαίρι που μας πέρασε;
Εγώ είχα την ατυχία να ακούσω σε διπλανό τραπέζι την εξής στιχομυθία:

(Λογικός, κατά τα φαινόμενα, φίλος απευθυνόμενος σε νέους - όχι νεαρούς - γονείς):

- Κρίμα δεν είναι να ταλαιπωρείστε κάνοντας βόλτα τον μικρό με το καροτσάκι μέσα στην πόλη, όταν μάλιστα το μονοξείδιο που εισπνέει ανάμεσα στις εξατμήσεις τού κάνει περισσότερο κακό παρά καλό;

(Απάντηση επηρμένης νέας - όχι νεαρής - μητέρας που σε λίγα χρόνια θα ισχυρίζεται πως έκανε τα πάντα για το παιδί της):

- Δεν πειράζει, αποκτά αντισώματα!

Τρίτοι, αλλά... πρώτοι

Αυτή η παράνοια δεν σταματάει ποτέ
Με αυτά τα τρικ μεγαλώνουν γενιές και γενιές. Η χώρα μπορεί να πατώνει, αλλά είναι η καλύτερη.

Γιατί η τρίτη θέση δεν μπορεί επιτέλους να είναι αυτό που είναι, δηλαδή ΤΡΙΤΗ; Γιατί όλες οι δεύτερες είναι ΠΡΩΤΕΣ "στις καρδιές μας";

Γιατί ποτέ δεν έμαθε κανείς να λέει τα πράγματα με το όνομά τους;

Επιστροφή

Δεν τολμώ να ξεμυτήσω από το σπίτι μου. Ο χουλιγκανισμός δεν έχει κατακλύσει μόνο τα γήπεδα, μα κάθε σημείο της γειτονιάς μου.

Ο καινούριος περιπτεράς - ποιος ξέρει με ποιον τρόπο απέκτησε το κιόσκι του - γνήσιος βαρύμαγκας. Με το ζόρι η καλημέρα, αργοπορημένη εξυπηρέτηση, συνοδεύει τα ρέστα με ένα ακατάληπτο μουρμουρητό.

Το καφέ που σύχναζα αποδεικνύεται λαμόγιο. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ γράφει στους τοίχους, αλλά κανένας δεν δείχνει να πτοείται. Κάθομαι έξω, στη γωνία, κι αναρωτιέμαι πώς και σε ποιους ασκούν κριτική όλα αυτά τα στοιχεία που απαξιούν τους νόμους για τους οποίους υποτίθεται πως κόπτονται. Στο γραφείο πρέπει να μαλώσω. Το κάνω.

Πυροσβεστήρες δίπλα σε αυτοκίνητα που έχουν καβαλήσει το πεζοδρόμιο. Το απόλυτο μπλόκο συμπληρώνεται με παρκαρισμένο μηχανάκι.

Εστιατόρια που αρνούνται συστηματικά τον κατάλογο. Το επόμενο πρωί, μετά το φαγητό, χαρμόσυνη είδηση μεταξύ φίλων αποτελεί το γεγονός ότι κατάφεραν να μη δηλητηριαστούν!

Να συνεχίσω; Τα ξέρετε. Προβλέπω χειμώνα μέσα στο διαμέρισμα. Με επιτραπέζια και σπιτικά τραπεζώματα.

Θα το βροντοφωνάξω

Δεν ξέρω πόσοι πραγματικά κατανοούν αυτά που ακούνε... Και για να πω την αλήθεια, ελάχιστα μ' ενδιαφέρει.



Ο λατρεμένος Paul Weller μας υποδεικνύει έμμεσα, με τον δικό του, απόλυτα βρετανικό τρόπο, πόσο ηλίθιος είναι ο ελληνοχριστιανικός ορθόδοξος "πολιτισμός". Για τους νοήμονες.


Καλές διακοπές.

Michael Jackson 1958 - 2009

Έκανα το πρώτα μου, δειλά χορευτικά βήματα (κλισέεεε) στις πίστες των ντισκοτέκ της εποχής υπό τους ήχους πολλών τραγουδιών του εξαιρετικού Off the Wall. Ήταν άλλη μια ξεχασμένη σφιχτόκωλη περίοδος, κατά την οποία οι νέοι δεν είχαν προλάβει να ζήσουν δικτατορία, έτσι όπως η μεταπολίτευση συνέπεσε με την αποφοίτησή τους από το Δημοτικό. Αφού φαγώθηκαν με την δήθεν πολιτικοποίησή τους (καλύτερα: κομματοσκυλοποίηση), πάσχιζαν να βρούνε άλλες αφορμές να μαλώσουν. Κι έτσι, καμιά τριανταριά χρόνια αργότερα βάλθηκαν να αναβιώσουν τη βλαχομπαρόκ εκδοχή των mods και rockers υποδυόμενοι τα φρικιά και τα τσινάρια. Με τα αυτιά βουλωμένα από την προκατάληψη και το στομάχι με έντονες διαταραχές από κακοχωνεμένα κείμενα του Μάη του '68 (τουλάχιστον από αυτόν απείχαν ΜΟΛΙΣ μία δεκαετία), διαδήλωναν την υπεροχή της ροκ έναντι του ντίσκο (ή μήπως ήταν ΤΟ ροκ και Η ντίσκο;). Με φωστήρες που υποδαύλιζαν και εδραίωναν την ασχετοσύνη τους, σαν αυτούς που σήμερα κάνουν τη λαϊκιστική προπαγάνδα τους, στραβώθηκαν πολλοί, έκαναν την τύφλα τους παντιέρα και τα αποτελέσματα τα... ζούμε.



Ακολούθησαν τα χρόνια της μόνης ουσιαστικής αναζήτησης: Της προσωπικής. Το Thriller ήταν αξεπέραστο, το βίντεο κλιπ του ομώνυμου τραγουδιού πήγαινε το καινούριο σχετικά μέσο πολύ μπροστά. Το άλμπουμ έβγαλε ΟΛΑ τα τραγούδια του σε ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ singles.



Το δικαίωμα στην κομπίνα είχε στο μεταξύ καθαγιαστεί, οι μικροαστοί δεν τρόμαζαν πια από τα φαινόμενα της showbiz, αφού απολάμβαναν να ξοδεύουν τις επιχορηγήσεις στα δικά τους music hall - σκυλάδικα! Ρίτα Σακελλαρίου, Michael Jackson, Ρόδα, Τσάντα, Κοπάνα και Παγιέτα σε έναν ανεκδιήγητο συνδυασμό απόλυτης κακογουστιάς. Φυσικά και πάλι δεν εκτίμησαν αφού δεν ήταν σε θέση να χωρίσουν το κριθάρι από τη... βρώμα.

Όλες οι αξίες μεταποιήθηκαν για μια θέση στο δημόσιο. Η Ρ. κι εγώ καθόμασταν σιωπηλές μπροστά στην τηλεόραση. Βλέπαμε μόνο MTV (τότε που άξιζε τον κόπο). Παρακολουθούσαμε τις διεθνείς εξελίξεις, ζώντας στο παράλληλο σύμπαν των σπιτιών μας... Η κόρη της, γεννημένη το 1986, με άκουσε να λέω βλέποντας το βίντεο κλιπ του They Don't Care About Us: "Άντε τώρα να εξηγήσεις στην κόρη σου και σε άλλα παιδιά της ηλικίας της ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν κάποτε μαύρος..."



Η μικρή γούρλωσε τα μάτια της και με πολύ σοβαρό ύφος ρώτησε: "Μαμά, γιατί τον λέτε ΜΑΥΡΟ;"

Μπορεί να αποδείχτηκε πως δεν ήταν Invincible, έγραψε όμως ΙΣΤΟΡΙΑ, HISstory.

Η γελοιότητα συνεχίζεται

Το ότι η Ελλάδα είναι μια γελοία χώρα, ανίκανη να τηρήσει τους νόμους που η ίδια μάταια θεσπίζει, θα το ξαναζήσουμε μετά την 1η Ιουλίου και τα... αντικαπνιστικά μέτρα.

Τ'ελλημπανίζειν ενός λαού-junky.

My Old Man

Είχα ξυπνήσει με βαρύ κεφάλι από την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς. Χουζούρευα στο κρεβάτι. Έξω ο ήλιος είχε προ πολλού ανατείλει κι έστελνε τη θερμότητά του στην ταλαιπωρημένη πλάτη μου.
Ανοιγόκλεινα τα μάτια, ενημερωνόμουν για το πέρασμα της ώρας και σε σκεφτόμουν. Είχα μια περίεργη αίσθηση από χθες το βράδυ, πριν πέσω στο κρεβάτι με τα σημαδεμένα από έρωτα σεντόνια να αναδύουν ακόμη τη μυρωδιά σου, πως θα μου τηλεφωνούσες το πρωί, θα διένυες τα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να παλέψουμε «σαν τίγρεις από βαζελίνη».
Μα εσύ δεν μ’ έχεις ανάγκη κι εγώ, που είμαι νεότερη, δεν νιώθω καθόλου «σπουδαία και ελεύθερη».
Κι όμως, η αίσθηση ότι υπάρχεις έτσι όπως υπάρχεις, με τα απειροελάχιστα που γνωρίζω για σένα, με γεμίζει. Όπως γεμίζει το κατά τ’ άλλα απέραντο διπλό κρεβάτι με το αξιοθαύμαστα σφριγηλό, μικρόν δέμας σου.
Το τηγάνι θα παραμένει και σήμερα δυσανάλογα μεγάλο για το μοναχικό γεύμα μου. Ευτυχώς που η Joni, ο David, ο Marc και ο Stephen θα περάσουν για λίγο να μου κρατήσουν συντροφιά…

Πώς ο Keats έγινε Κιτς

Στην Ελλάδα ακόμη και η γλώσσα φαίνεται πως έχει πέσει θύμα της αφάνταστης εξουσίας. Στα χέρια λεξικογράφων με φιλοδοξίες να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, είναι σαν το χρήμα σε χέρια νεόπλουτων.


Θαυμάστε πώς John Keats έγινε Κιτς.

Καραγκιοζλίκια

Σε αντίθεση με όλους όσους βγαίνουν και δηλώνουν - εκ των υστέρων, εκ του ασφαλούς και πάντα εκ του πονηρού - θιασώτες του Καραγκιόζη, εγώ ποτέ μου δεν υπήρξα θαυμάστριά του.

Την εποχή που οι γονείς έστελναν τα παιδάκια σε παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών, εγώ προτιμούσα το αληθινό θέατρο, έστω και από το ραδιόφωνο.

Φυσικά, είναι γνωστό πως ο σχιζοφρενής ελληνικός λαός είναι θαυμαστής αυτού που κοροϊδεύει. "Καραγκιοζλίκια", λέει για να υποτιμήσει και να περιγελάσει συμπεριφορές. Ωστόσο, η (εθνικο)σοσιαλιστική κουλτούρα, η οποία ποτέ της δεν υπήρξε ιδιαίτερα βαθιά, λύσσαξε να εξυψώσει τα ρηχά που ήξερε και να περιθωριοποιήσει ό,τι δεν κατείχε και ήταν αδιάφορη και αρνητική στο να μάθει. Κάπως έτσι δρομολογήθηκε η περιβόητη "επιστροφή στις ρίζες", κάπως έτσι έγινε μόδα για ένα διάστημα ο Μακρυγιάννης. Λόγω περιορισμένης παιδείας που παρείχε το άλλοθι στη χρόνια υπβόσκουσα εξύψωση της αγραμματοσύνης.

Ίδου ένα σχετικό κείμενο του Γιάννη Μαρίνου.

Ειδήσεις

Σ' αυτή τη χώρα όπου ακόμη κυριαρχεί η δεισιδαιμονία, κυβερνά η εθνικοσοσιαλιστική νοοτροπία και οι νόμοι χρησιμοποιούνται ως πολιτισμικό άλλοθι με απώτερο σκοπό να καταπατηθούν, τα παγκοσμίως αυτονόητα αποτελούν είδηση.

Μπράβο στο προοδευτικό ΒΗΜΑ, μπράβο και στη Συμέλα για την οξυδερκή ματιά της!

Τηλε-κωθώνιος

"Αν τελειώσει ο τηλεμαραθώνιος, πρώτα ο Θεός, στις 12 το βράδυ..."

Η "ποιοτική" Μπήλιω είναι αυτή.

Νόημα μπορεί να μη βγάζουμε, από θρησκοληψία, πάντως, καλά πάμε.

Αχάριστοι

Τελικά, πολύ αχάριστη αυτή η κοινωνία.

Η κυβέρνηση έκανε έναν κομψότατο ελιγμό προκειμένου να τονώσει την αγορά και το πόπολο πάλι γκρινιάζει, προφανώς γιατί δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντική για την ε-πα-νά-στα-ση είναι η κατά καιρούς ανανέωση της γκαρνταρόμπας.

Η λιανική του κάθε ψευτομάγαζου θα γνωρίσει σοσιαλιστικές πιένες καθώς η κουκούλα θα αντικατασταθεί και στη μόδα θα έρθουν πάλι το φέσι, το σαρίκι, το τυρμπάν, η τιάρα...

Πρόταση για τα πόδια: τσόκαρα.

Κι εσείς κ. Γεωργακοπούλου;

Πάει, το χάσαμε οριστικά. Ακόμη και η συνήθως νηφάλια πένα της κ. Βένας Γεωργακοπούλου φαίνεται να ενέδωσε στο παραλήρημα.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ο "ο συμπατριώτης Αλέξανδρος";

Βέβαια, αν ο κόσμος έπαιρνε σοβαρά τις ελληνικές φυλλάδες, θα είχαν κλείσει πολλές από αυτές (και μάλλον δεν θα μας έλειπαν).

Για ρίξτε μια ματιά, λοιπόν, πόσο "συμπατριώτης" είναι ο Alexander Payne.

Μήπως ψηφίζει στην Ελλάδα ο συμπατριώτης σας κ. Γεωργακοπούλου;

Παναγιώτης Ψωμιάδης

Ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, αλλά αυτός δεν το ξέρει.

Friday the 13th - Part Ούζα aka Η Σκόνη του Χρόνου

Την Παρασκευή και 13 διάλεξα να πάω να δω την ταινία του Τεό.

Μπορεί "Η Σκόνη του Χρόνου" (αφού κάποιος είναι ακόμη σε θέση να δίνει ανερυθρίαστα τέτοιους τίτλους, εγώ του δίνω βραβείο παντελούς έλλειψης Τόπου και Χρόνου) να διαφημίζεται ως το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας (κι αν αυτή η ανακοίνωση από μόνη της δεν είναι πομπώδης...), στην πραγματικότητα όμως ο σκηνοθέτης γυρίζει την ίδια ταινία εδώ και χρόνια. Ο θεατής, ανάλογα με τις αντοχές του, έχει ήδη δει τα διάφορα μέρη της.

Στην καινούρια του δουλειά, που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η χειρότερή του, μπορεί να μην υπάρχουν "αγγελοπουλικά" (η αδυναμία ως μανιέρα) πλάνα, δεν υπάρχουν όμως ούτε ωραίες εικόνες.

Πρόκειται για ένα ψεύτικο κατασκεύασμα είτε από ανικανότητα (κάδρα που δεν είναι καν εστιασμένα), είτε από απόπειρα θεατρικότητας (η σκηνή του μαχαιρώματος είναι τουλάχιστον γελοία και στέκεται μόνο ως "μίμηση μαχαιρώματος"), είτε από ανικανότητα και τσιγγουνιά μαζί (η περούκα της Ιρέν Ζακόμπ, είναι σχολής "Νυφών").

Από τα πρώτα πλάνα έχουμε ανούσιες αφηγήσεις που σκοπός τους είναι να μυήσουν τον θεατή στην ιστορία. Αντί να μας δείξει τι έχει συμβεί, ή έστω να βρει έναν αξιοπρεπή και αληθοφανή τρόπο να μας τα μεταδώσει, ο Αγγελόπουλος βάζει τους χαρακτήρες να διηγούνται την ιστορία τους που λογικά έπρεπε οι ίδιοι να γνωρίζουν!

Στη διάρκεια θα δούμε και δυο εμβόλιμα... χορευτικά, λες και ο χορός είναι ο non plus ultra τρόπος να εκφραστεί η οικειότητα, η ανεμελιά, το κι αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι... ενώ μια κατατονική κορούλα είναι κολλημένη αποκλειστικά και μόνο σε είδωλα μιας εποχής που δεν έζησε.

Από τη Σιβηρία μέχρι το Βερολίνο θα περάσουμε (δήθεν) κι από τα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά, δηλαδή από ένα τοπίο στην ομίχλη όπου οι πελαργοί κάνουν μετέωρα βήματα αναζητώντας, με βλέμμα απλανές, μελισσοκόμους σε δακρυσμένα λιβάδια. Η αιωνιότητα, τελικά, μπορεί να είναι ένα ανιαρό δίωρο στο σινεμά!

Μυστήρια

Όπως παλαιότερα οι Έλληνες κομμουνιστές κατέφευγαν αποκλειστικά σε δυτικές δημοκρατίες, έτσι και οι μουσουλμάνοι ακτιβιστές (μάλλον οξύμωρο, αλλά έχουμε ακούσει τόσα και τόσα) αποφεύγουν τις ισλαμιστικές δικτατορίες.

Γιατί;

Ένα από τα ανεξιχνίαστα μυστήρια

Άκου στην Ελβετία! Χάθηκε το Ιράν;

Επαναστατικό Τρωκτικό

Ε, όχι και επαναστατική η εφημερίδα του κ. Βαρδινογιάννη. Πολύ άσχετοι αυτοί οι τρομοκράτες νέας γενιάς. Τα χάλια της Παιδείας δεν κρύβονται ούτε με καλάσνικοφ, ούτε με μολότοφ στην Τσακάλοφ...

OFF

αντί άλλου σχολιασμού

Eyeless in Gaza - Twilight Walking

Ανθρωπισμοί

Το Ισραήλ ξεσάλωσε. Από μια άποψη κάπως έπρεπε να αμυνθεί στους πυραύλους της Χαμάς. Οι Έλληνες, χειρότερα ενημερωμένοι, αλλά πρώτοι και καλύτεροι στην Ευρώπη να επικρίνουν την έλλειψη ανθρωπισμού του.

Η Ρωσία έκλεισε τις κάνουλες του φυσικού αερίου. Θεωρεί πως η Ουκρανία είναι κλέφτρα. Πάγωσαν έτσι η Σερβία και η Βοσνία τα Χριστούγεννα. Η ανθρωπιστική αυτή κίνηση μάλλον δεν στιγματίσθηκε όσο θα έπρεπε στη χώρα του εθνικοσοσιαλιστικού τηλεπαράθυρου.

Στο Λονδίνο πολλά από τα δίπατα λεωφορεία έχουν μια καινούρια διαφήμιση:

THERE'S PROBABLY NO GOD.
NOW STOP WORRYING AND ENJOY YOUR LIFE.