Saturday, February 23, 2008

Ησυχία

Είναι στιγμές που δεν ξέρω πού να κρυφτώ. Που δεν ξέρω πώς να προστατέψω τον εαυτό μου. Και τότε χώνομαι στο κρεβάτι. Μόνη μου ή με τη συντροφιά της γάτας μου.

Τηλεόραση έπαψα να βλέπω εδώ και καιρό. Με προσβάλλει. Με πνίγει. Από τα κτήνη των πρωινάδικων και τις κυράτσες των «ειδήσεων» εκπέμπεται μια δυσωδία που τη νιώθω να φτάνει μέχρι το δωμάτιό μου. Αραιά και πού την ανοίγω για να δω κάποια συγκεκριμένη ταινία. Συχνότερα τη χρησιμοποιώ ως μόνιτορ για υλικό που έχω σε VHS ή DVD.

Στην πραγματικότητα αδίκως πληρώνω το ποσό που αντιστοιχεί στην ΕΡΤ από τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Φυσικά το θέμα είναι εξαντλημένο αφού σ’ αυτή τη μαγική χώρα ΕΡΤ πληρώνουν ακόμη και τα κλιμακοστάσια… Οι μεγαλύτερες και οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται, ελπίζω, την… υπεράνω κριτικής πολιτική Μελίνα και τις ενστάσεις της, μόνο και μόνο για να αφομοιωθεί αργότερα από την πρασινοφρουρά που την περιστοίχιζε σε σημείο που ήθελε να απαγορέψει ακόμη και την κυκλοφορία κάποιων βιβλίων…

Οι εφημερίδες ξεφυλλίζονται πλέον γρήγορα στο Internet. Ευτυχώς δεν λερώνουν τα χέρια μου και δεν έχω να μαζεύω περιττό χαρτί για ανακύκλωση. Ποια ανακύκλωση; Τέλος πάντων…

Τα blog, άλλα αισχρά κι άλλα σπουδαία, άλλα ιδιοφυή κι άλλα εκνευριστικά λόγω στενομυαλιάς… Συχνά με πιάνω να κουνάω το κεφάλι καθώς διαβάζω τα σχόλια. Εκεί που νομίζω πως έχει νόημα, αφήνω κάπου - κάπου κάποιο δικό μου. Τα πολύ ανόητα, τα προσπερνώ…

Τα μάτια δεν βοηθούν στην ανάγνωση βιβλίων. Μερικές φορές οι ρευματισμοί κάνουν επώδυνες τις πιο μικρές βόλτες.

Βάζω μουσική - έχω μια εμμονή με τα πρελούδια του Chopin -, χαϊδεύω τη γάτα μου και πίνω τσάι… Της επαναλαμβάνω την ιστορία μου που μέρος της έχει παρακολουθήσει σιωπηλή, φειδωλή μα ενίοτε φαρμακερή στα σχόλιά της… Με ξέρει χρόνια πολλά… Με καταλαβαίνει; Μάλλον όχι.

Ίσως γιατί δεν γνώρισε τη γιαγιά μου στην οποία λένε ότι μοιάζω. Όχι τόσο στην εμφάνιση, μα στον χαρακτήρα. Ίσως της είναι περίεργο που χτυπιέμαι αλύπητα μα παραμένω άτρωτη. Που έκοψα φιλίες τη στιγμή που εκείνες ήταν έτοιμες να μου προσφέρουν την αναρρίχηση που μόλις είχαν πετύχει οι ίδιες. Εγώ; Να πάω σε θέσεις που προορίζονται για κώλους που χέζουν με κομματική απόχρωση, να κάνω παρέα με τους πιο κίτρινους τύπους και να κολακεύομαι που παίρνω προσκλήσεις για τα σουαρέ των νεόπλουτων. Να συναγελάζομαι τον εθνικισμό, κεκαλυμμένο με ολίγο κάπα κάπα, και να πίνω εις υγείαν των κρετίνων. Δεν είστε καλά.

Πολλές δεν κατάλαβαν τον λόγο της σιωπής και της σταδιακής απομάκρυνσής μου. Νόμισαν οι ανόητες πως τις φθονώ.

Βρήκα όμως έναν τρόπο να μην επιδιώκουν εκείνες τη συντροφιά μου… Πέταξα τα λιγοστά σινιέ από τη ντουλάπα και τα αντικατέστησα με ανώνυμα πανιά. Τους χάλασα τη μόστρα. Τόσο απλό! Απορώ πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα.

Μου αρέσει που εξακολουθώ να κοιμάμαι ήσυχη. Που πέφτω στο κρεβάτι και κάνω όνειρα. Ναι. Κάνω ακόμη όνειρα.

Wednesday, February 20, 2008

Δεσμοί Αίματος

Μετά τους βασιλείς και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., έρχεται τώρα κι ένας δικτάτορας, ο Φιδέλ Κάστρο, να προσθέσει τον δικό του κρίκο στην αλυσίδα της διαδοχής από μέλη της οικογένειας.

Sunday, February 17, 2008

Επιστροφή

Πήγα μακριά, πολύ μακριά. Με ελάχιστες ώρες πτήσης. Και, δυστυχώς, επέστρεψα. Τουλάχιστον επέστρεψα πλούσια. Σαν να άδειασα το συναισθηματικό Λας Βέγκας.

Άφησα για λίγο πίσω μου τη δυστυχία που καλύπτεται με ασύστολη φλυαρία. Την τρομοκρατία της αναιδούς καθημερινότητας. Και είδα ακόμη καλύτερα σε τι σκατά ζούμε. Ίσως, ακόμη πιο ρεαλιστικά, είδα πόσο παρφουμαρισμένα σκατά έχουμε γίνει. Δεν με ενόχλησε. Αντίθετα, με ενοχλεί που δεν αποτελεί κοινή διαπίστωση.

Είδα ανθρώπους με χαμόγελα αληθινά. Με συνέπεια λόγου και έργου. Ανθρώπους που χαλαρώνουν μετά τη δουλειά τους, πραγματικούς φίλους που δεν αποσκοπούν στο σεξ. Τίμιους εραστές που δεν κυνηγάνε ρεκόρ απόδοσης, καβαλώντας ντοπαρισμένοι το σαθρό καλάμι τους.

Ταξίδεψα μέχρι εκεί που η σιωπή δεν σημαίνει υποταγή, αλλά σεβασμό στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί όπου οι πολίτες είναι συμπολίτες και όχι αντιμαχόμενες παρατάξεις.

Και μου φάνηκαν ακόμη πιο γελοίες και παραμορφωτικές οι δηλώσεις των εκπροσώπων των αποκομμένων από το σύγχρονο γίγνεσθαι κομμάτων. Τόσο πεισματικά οπισθοδρομικές για να καλύπτουν την ανικανότητα, την οκνηρία και την αμάθειά τους.

Πρέπει να φεύγω πιο συχνά… Να αναζητώ τις πηγές. Το αυτονόητο που έχει αποδημήσει από τούτο τον τόπο.

Tuesday, February 5, 2008

Σωκράτη, Σουπερστάρ




Κάτω στο λιμάνι, εδώ και χρόνια, έχουν έναν κρυφό ύμνο. Δεν είναι τόσο χαζοί οι γαύροι. Ξέρουν πώς παίρνονται τα πρωταθλήματα. Δηλαδή ξέρουν κυρίως ποιος τους τα παίρνει.