Saturday, April 28, 2007

Πάλι με μήνες με καιρούς...


Ο κύριος (στο εξής κ.) Τσιτουρίδης ήταν ο πρώτος υπουργός της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή που αναγκάστηκε σε παραίτηση (ο ίδιος δήλωσε ότι την υπέβαλε για λόγους ευθιξίας), πριν προλάβει να συμπληρωθεί μισός χρόνος από την ανάληψη των καθηκόντων του.

Ο λόγος ήταν η παράνομη μετεγγραφή του γιου του από το πανεπιστήμιο της Κρήτης στην Αθήνα. Τότε, εκτός από στοργικός πατέρας, ήταν υπουργός Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Στη διάρκεια της εξάμηνης θητείας του είχε προλάβει επίσης να κουκουλώσει το σκάνδαλο με τα σιτηρά στο οποίο εμπλέκονταν οι κουμπάροι Κώστας Κωνσταντινίδης (γνωστής ΕΠΕΝ-ιτικής οικογενείας της νοτίως της ΠΓΔΜ, Μακεδονίας ξακουστής) και Πανάγος Αναγνωστόπουλος (γνωστής δεξιάς χειρός του Παναγιώτη Ψωμιάδη, Νομάρχη στην πρωτεύουσα της ξακουστής Μακεδονίας).
[Οι άνθρωποί της γενικά διακρίνονται από ανάλογες φιλότιμες προσπάθειες να την καταστήσουν ακόμη πιο ξακουστή, αλλά οι λαοί κωφεύουν.]
Όμως, ο κ. Τσιτουρίδης δεν ήταν μόνο καλός οικογενειάρχης, εύθικτος, παστρικός και πρώην υπουργός Ανάπτυξης και Τροφίμων. Πορευόταν στον Γολγοθά του με χάρη αναρριχητικού καθοδηγούμενος από τη βαθιά πίστη του στον θεό και στην κουμπαριά - αξία ανεξίτηλη στην οποία φαίνεται να πιστεύει σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος, σε σημείο που πασχίζει να την προωθήσει και στο εξωτερικό μαζί με τους εκάστοτε σεισμογενείς εκπροσώπους της χώρας στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision.


Πράγματι, ο θεός στον οποίο πιστεύει έχει δείξει κατ’ επανάληψη την προτίμησή του στους κλέφτες και ίσως γι’ αυτό μερικοί τον αποκαλούν και «Θεό των Ελλήνων». Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο κ. Τσιτουρίδης επανέκτησε ως εκ θαύματος - και συνεπικουρούμενος από την περιστασιακή και επιλεκτική αμνησία που χαρακτηρίζει τούτο τον πολυβασανισμένο λαό και τους ηγέτες του - την εμπιστοσύνη του άτεγκτου αλλά φιλεύσπλαχνου και διορατικού κ. Καραμανλή που του ανέθεσε το υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Ανάπτυξης. Το πόστο, πράγματι, εκ πρώτης όψεως φάνηκε να ταιριάζει γάντι σε έναν άνθρωπο με τις περγαμηνές του κ. Τσιτουρίδη, ο οποίος έδειξε να διακρίνεται τόσο στο βόλεμα όσο και στο κοινωνικό νταραβέρι.

Πριν συμπληρώσει χρόνο στη νέα του θέση, κι εκεί που ο κόσμος κόντευε να ξεχάσει τα σιτηρά, εμφανίστηκε το σκάνδαλο της ΜΕΒΓΑΛ με πρωταγωνιστές…, ναι σωστά μαντέψατε, τους κουμπάρους!

Αργότερα τα ομόλογα δεν ήταν παρά το φυσιολογικό, επόμενο βήμα στην καριέρα του και καταντάει αηδία να περιγράψω πιο γλαφυρά κάτι τόσο αναμενόμενο. Δεν θα πω ότι περιμένουμε με αγωνία τον επόμενο υπουργικό ρόλο του, αλλά αν μη τι άλλο το έργο θα είναι σίγουρα γεμάτο υπόγεια δράση.

Thursday, April 26, 2007

Αφέλειες δεξιά και αριστερά

Και αίφνης, εκεί που στη χώρα της θάλλουσας φραπελαίας όλα πήγαιναν ρολόι στον αθλητισμό, την παιδεία, τη δικαιοσύνη, στο φιλανθρωπικό χρηματιστήριο και στα ανοιχτά πελάγη, σε σημείο που ζήλεψε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δήλωσε ότι όλα είναι διεφθαρμένα και οι πάντες εξαγοράζονται, προέκυψε το πρόβλημα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων - μπουτίκ ή, αλλιώς, της στενής. Από ώρα σε ώρα αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον οι δηλώσεις των νονών της νύχτας που και περισσότεροι είναι και μεγαλύτερο κύρος έχουν. Εδώ είναι δημοκρατική χώρα και η πλειοψηφία κερδίζει. Τι νομίζατε;



Ξεσηκώθηκαν, λοιπόν, οι φυλακισμένοι και ζήτησαν να μην τους δέρνουν, επιβεβαιώνοντας μ’ αυτή την κίνηση-ΜΑΤ ότι το θράσος σ’ αυτό το ευνομούμενο κράτος έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Δηλαδή ποιον θα δείρουν οι φύλακες τώρα που τα ΜΑΤ σε άλλου είδους κινήσεις έχουν αναλάβει τους συνταξιούχους και τους φοιτητές; Θέλετε να πάθουν αρτηριοσκλήρωση και μετά να λέτε ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Δεν βλέπετε που με ξενοκίνητη πρωτοβουλία κοντεύει να διαδοθεί στην ελληνική επικράτεια η άποψη ότι δεν πρέπει να δέρνουμε τα παιδιά μας; Αναλογίσθηκε κανένας υπεύθυνος πού θα βγάζουνε τ’ απωθημένα της αποτυχημένης βαφής οι μανούλες; Πού θα ξεσπάνε οι πατερούληδες όταν αντί για τη ντάμα κούπα τους ήρθε το δέκα μπαστούνι; Αν περάσει κι αυτό, τίποτε δεν μας σώζει από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης που σπέρνει τα (θού Κύριε) ανθρώπινα δικαιώματα. Γι’ αυτό και τα μυαλά πανέ αυτής της χώρας αντιστέκονται.


Εδώ, σε όχι και τόσο παγκόσμια πρωτοτυπία, θα συνεχίσουμε να δέρνουμε αυτούς που μπορούμε και κατά προτίμηση μαζικά. Και ορισμένοι θα επιδεικνύουν λίγο μεγαλύτερο ζήλο, κάθε που τα ρεπορτάζ από τους χώρους των βασανιστηρίων της χούντας θα τους ανάβουν τα αίματα.


Ποιος είπε πως παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι;

Tuesday, April 24, 2007

Η Ελλάς και οι αλλεπάλληλες τραγωδίες της

Τώρα που το Sea Diamond έπιασε πάτο για τα καλά, τα ΜΜΕ τρίβουν ξανά μανά τα χέρια τους και γυαλίζουν τα παράθυρά τους με τα σαρκοβόρα φυτά για να καταγγείλουν:
«Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη….» (πρώτο θέμα στις ειδήσεις της ΝΕΤ)
«Τραγωδία σε σχολική εκδρομή» (Η Καθημερινή)
«Τραγωδία στην Κέρκυρα – Μαθητής που συμμετείχε σε σχολική εκδρομή πνίγηκε σε πισίνα ξενοδοχείου» (in.gr)
…………………………………………………………………………………
Κατόπιν τούτου και σε ανάμνηση της τραγωδίας στην Κοιλάδα των Τεμπών, σε άλλη σχολική εκδρομή, η κοινή γνώμη με πρωτεργάτες τους καπνοπαραγωγούς βγαίνει στους δρόμους και απαιτεί:

- τον καθημερινό αγιασμό στα σχολεία
- το καθημερινό ευχέλαιο στα ξενοδοχεία
- την εικόνα της Παναγιάς της Βρεφοκρατούσας σε κάθε μεταφορικό μέσο που ναυλώνεται για τη μεταφορά μαθητών, γονέων, κηδεμόνων και αιγοπροβάτων

σε συνδυασμό με:

- την κατάργηση των σχολικών εκδρομών
- την κατάργηση των … πισινών
- το κλείσιμο όλων των ξενοδοχείων της Κέρκυρας

και μέχρι τη σύλληψη των υπευθύνων για τη δολοφονία της Παιανίας και της εξανέμισης του δημόσιου χρήματος:

το προσωρινό (;) κλείσιμο - επιτέλους - ολόκληρης της χώρας!

Saturday, April 21, 2007

Τι 30, τι 40;



Γεννήθηκα σαραντάρα. Μια τρελή, θεότρελη και πεισματικά αθεόφοβη γεροντοκόρη. Ήταν μια μέρα δύσκολη. Στις τηλεοράσεις γινόταν χαμός από παρτσακλά με ιδανικά χούλιγκαν που δεν τα δέχονταν πια στις αλάνες λόγω ηλικίας και τα είχαν εκδιώξει από τα καφενεία λόγω αγένειας. Κάπου έπρεπε, βέβαια, να βολευτούν κι αυτά τα όντα τώρα που οι σύλλογοι του εγκλήματος λειτουργούν υπογείως.

Τελευταία οι Έλληνες έδειχναν έναν απαράμιλλο ζήλο για να μάθουν την Ιστορία του τόπου τους. Βλέπετε, κανένας πολίτης άλλης χώρας του κύκλου τους δεν είχε δύο εθνικές επετείους που σήμαιναν την έναρξη και όχι την επιτυχή έκβαση των πολέμων, και αυτό τους καθιστούσε μοναδικούς ως πολεμοχαρείς ειρηνόφιλους. Δεν έφτανε όμως αυτό, αφού ο εχθρός καραδοκεί άλλοτε να απαλλοτριώσει τα ευρύχωρα πάρκινγκ κι άλλοτε να κατασχέσει τα κρουαζιερόπλοια – υποβρύχια, τώρα ήθελαν και τρίτη.

Κι ήρθε εκείνη, με το μοναδικό πουλί που αναγεννιέται από τις στάχτες του και κάνει τα δάση αόρατα. Με το χαρακτηριστικό τρικ «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω κι άλλα πράττω» της προαιώνιας κρυψίνοιας, όλοι έβγαιναν στα παράθυρα να στηλιτεύσουν αυτό που κρυφά λαχταρούσαν. Μια δικτατορία. Μια σωστή δικτατορία. Όχι αυτή την ιμιτασιόν του Χριστόδουλου Πολύδωρα με την προβλέψιμη εναλλαγή τρισάγιου - ευχελαίου. Σε όλους έλειπε το ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ με τα μυγάκια, την καπριτσιόζικη λήψη και την Ηχώ των Γεγονότων. Κανείς δεν ήθελε πια αυτά τα απαίσια δελτία με το ποικίλο πρόγραμμα που μασκαρεύονταν ως ειδήσεις και σημείωναν ρεκόρ τηλεθέασης από έναν λαό που δεν τα παρακολουθούσε, αφού εκείνη την ώρα άφηνε τρέχοντας τα μουσεία και τις πινακοθήκες για να γεμίσει τα μέγαρα μουσικής, τις φιλαρμονικές και τα θέατρα.

Πολλοί ήθελαν να σημαιοστολίσουν τα μπαλκόνια τους με το σύμβολο που είχαν καλά φυλαγμένο στα σπλάχνα τους και στην καρδιά τους. Να επιστρέψουν μονομιάς και επί τόπου σε ανέμελες εποχές, τότε που οι ανήλιες κρεβατοκάμαρές τους ανέβαιναν τόσο ορόφους όσο και κοινωνικά με έναν εργολάβο – παπά ή κουρέα, σε αυθεντικό ρυθμό αρπακόλλα. Τότε που ο κόσμος έπαψε επιτέλους να μυρίζει γιασεμί και γέμισε ροδέλαιο.

Τότε που οι γείτονες εξαφανίζονταν με μαύρες λιμουζίνες για να ταξιδέψουν κατόπιν σε μακρινά, άγονα νησιά (που έγιναν της μόδας καναδυό δεκαετίες αργότερα από τα φρικιά), και οι χριστιανοί μπορούσαν να απολαμβάνουν τα θαλασσινά μπάνια τους (που επίσης καναδυό δεκαετίες μετέπειτα χαρακτηρίστηκαν «του λαού» από άλλα φρικιά) με τα πούλμαν και τα βαποράκια, προκειμένου πολλά σημεία του σώματός τους να αποκτήσουν παρθενική επαφή με το νερό.

Τότε, «αχ τι λαμπρές και εύθυμες μέρες», που μπορούσες να τραγουδάς ανέμελα «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους βάρβαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα…» εναλλάξ με το «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία εμείς τον Τούρκο σφάξαμε…» στις ονομαστικές γιορτές και να προκαλείς χαμόγελα εφάμιλλα της Άλκηστης Μεταξά Νίκολιτς σε όλη την οικογένεια που ήταν ακόμη μελαχρινή και οι μόνες βαφές που χρησιμοποιούσε ήταν για τα αυγά (μία φορά το χρόνο) και τα παπούτσια (ακόμη πιο σπάνια).

Τότε που κανείς δεν είχε ιδέα από Ομόλογα και οι ξένοι έρχονταν μόνο για να θαυμάσουν τις οδοντοστοιχίες των ντόπιων που απολάμβαναν τη σκιά γύρω από τα ηρώα στις κεντρικές πλατείες.

Έχει πολλά να νοσταλγήσει αυτός ο λαός, αλλά επειδή η επέτειος θα συνεχίζεται επ’ αόριστον δεν υπάρχει λόγος να ζοριστεί για όλα σήμερα.

Ήταν μια μέρα δύσκολη, είπα; Μπα, μια μέρα σαν τις άλλες. Ίδια κι απαράλλαχτη με τις υπόλοιπες.