Friday the 13th - Part Ούζα aka Η Σκόνη του Χρόνου

Την Παρασκευή και 13 διάλεξα να πάω να δω την ταινία του Τεό.

Μπορεί "Η Σκόνη του Χρόνου" (αφού κάποιος είναι ακόμη σε θέση να δίνει ανερυθρίαστα τέτοιους τίτλους, εγώ του δίνω βραβείο παντελούς έλλειψης Τόπου και Χρόνου) να διαφημίζεται ως το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας (κι αν αυτή η ανακοίνωση από μόνη της δεν είναι πομπώδης...), στην πραγματικότητα όμως ο σκηνοθέτης γυρίζει την ίδια ταινία εδώ και χρόνια. Ο θεατής, ανάλογα με τις αντοχές του, έχει ήδη δει τα διάφορα μέρη της.

Στην καινούρια του δουλειά, που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η χειρότερή του, μπορεί να μην υπάρχουν "αγγελοπουλικά" (η αδυναμία ως μανιέρα) πλάνα, δεν υπάρχουν όμως ούτε ωραίες εικόνες.

Πρόκειται για ένα ψεύτικο κατασκεύασμα είτε από ανικανότητα (κάδρα που δεν είναι καν εστιασμένα), είτε από απόπειρα θεατρικότητας (η σκηνή του μαχαιρώματος είναι τουλάχιστον γελοία και στέκεται μόνο ως "μίμηση μαχαιρώματος"), είτε από ανικανότητα και τσιγγουνιά μαζί (η περούκα της Ιρέν Ζακόμπ, είναι σχολής "Νυφών").

Από τα πρώτα πλάνα έχουμε ανούσιες αφηγήσεις που σκοπός τους είναι να μυήσουν τον θεατή στην ιστορία. Αντί να μας δείξει τι έχει συμβεί, ή έστω να βρει έναν αξιοπρεπή και αληθοφανή τρόπο να μας τα μεταδώσει, ο Αγγελόπουλος βάζει τους χαρακτήρες να διηγούνται την ιστορία τους που λογικά έπρεπε οι ίδιοι να γνωρίζουν!

Στη διάρκεια θα δούμε και δυο εμβόλιμα... χορευτικά, λες και ο χορός είναι ο non plus ultra τρόπος να εκφραστεί η οικειότητα, η ανεμελιά, το κι αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι... ενώ μια κατατονική κορούλα είναι κολλημένη αποκλειστικά και μόνο σε είδωλα μιας εποχής που δεν έζησε.

Από τη Σιβηρία μέχρι το Βερολίνο θα περάσουμε (δήθεν) κι από τα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά, δηλαδή από ένα τοπίο στην ομίχλη όπου οι πελαργοί κάνουν μετέωρα βήματα αναζητώντας, με βλέμμα απλανές, μελισσοκόμους σε δακρυσμένα λιβάδια. Η αιωνιότητα, τελικά, μπορεί να είναι ένα ανιαρό δίωρο στο σινεμά!