Επιστροφή

Πήγα μακριά, πολύ μακριά. Με ελάχιστες ώρες πτήσης. Και, δυστυχώς, επέστρεψα. Τουλάχιστον επέστρεψα πλούσια. Σαν να άδειασα το συναισθηματικό Λας Βέγκας.

Άφησα για λίγο πίσω μου τη δυστυχία που καλύπτεται με ασύστολη φλυαρία. Την τρομοκρατία της αναιδούς καθημερινότητας. Και είδα ακόμη καλύτερα σε τι σκατά ζούμε. Ίσως, ακόμη πιο ρεαλιστικά, είδα πόσο παρφουμαρισμένα σκατά έχουμε γίνει. Δεν με ενόχλησε. Αντίθετα, με ενοχλεί που δεν αποτελεί κοινή διαπίστωση.

Είδα ανθρώπους με χαμόγελα αληθινά. Με συνέπεια λόγου και έργου. Ανθρώπους που χαλαρώνουν μετά τη δουλειά τους, πραγματικούς φίλους που δεν αποσκοπούν στο σεξ. Τίμιους εραστές που δεν κυνηγάνε ρεκόρ απόδοσης, καβαλώντας ντοπαρισμένοι το σαθρό καλάμι τους.

Ταξίδεψα μέχρι εκεί που η σιωπή δεν σημαίνει υποταγή, αλλά σεβασμό στα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί όπου οι πολίτες είναι συμπολίτες και όχι αντιμαχόμενες παρατάξεις.

Και μου φάνηκαν ακόμη πιο γελοίες και παραμορφωτικές οι δηλώσεις των εκπροσώπων των αποκομμένων από το σύγχρονο γίγνεσθαι κομμάτων. Τόσο πεισματικά οπισθοδρομικές για να καλύπτουν την ανικανότητα, την οκνηρία και την αμάθειά τους.

Πρέπει να φεύγω πιο συχνά… Να αναζητώ τις πηγές. Το αυτονόητο που έχει αποδημήσει από τούτο τον τόπο.