Monday, October 1, 2007

Όταν φωνάζω



Όταν φωνάζω, δεν το κάνω για να σε επιπλήξω.


Είναι γιατί με τρομάζει η σιωπή σου που ολοένα αποκτά μεγαλύτερη διάρκεια.


Είναι μια απελπισμένη απόπειρα να δραστηριοποιήσω τα αδρανή μέλη του σώματός σου.


Είναι το ξόρκι ενός θανάτου που όσο ζυγώνει με παγώνει.


Το ξέρεις, φαίνεται πως το ξέρεις.


Γι' αυτό, τώρα πια, οι τσακωμοί μας κρατάνε στιγμές, δεν συνοδεύονται από μερόνυχτα βουβαμάρας.


Δεν έχουμε πολύ χρόνο.


Κι όμως, ακόμη βρίσκουμε αφορμές να τον χάνουμε.

3 comments:

Elias said...

Θα έλεγα ότι ο γράφων νιώθει πως υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σ' αυτά που θα 'θελε να κάνει και σ' αυτά που μπορεί να κάνει.

MenieK said...

Κοίτα που δεύτερη μέρα σήμερα θα χρησιμοποιήσω τα λόγια της Μακ Γκίνλεϊ: Words can sting like anything, but silence breaks the heart.

Οιωνoσκόπoς said...

Αγαπητή μου,

ο χρόνος είναι "συνεχές ρευστόν", δεν χάνεται.

ΕΜΕΙΣ χανόμαστε... Πότε στο δίκτυο, πότε στη ζωή και, μιά φορά μόνον..., για τα καλά.