Saturday, May 12, 2007

Ο Επιτάφιος του Ρίμπο

Αχ βρε Ριβάλντο, αχ βρε Ριβαλντούλι, καλά δεν ήξερες, καλά δεν ρώτησες. Μα τόσον καιρό τίποτα δεν κατάλαβες; Δεν ξέρεις με ποιους πήγες και συνεργάστηκες; Τόσα χρόνια στην Ευρώπη και στα γήπεδά της, δεν πονηρεύτηκες γιατί η μέχρι σήμερα ομάδα σου κερδίζει τα πρωταθλήματα εντός και είναι σκέτη αποτυχία εκτός; Δηλαδή όλα αυτό το διάστημα είχες την εντύπωση ότι εσύ έπαιζες ποδόσφαιρο και με την απόδοσή σου ανέβαινε η ομάδα και γι’ αυτό κερδίζατε τους τίτλους; Αχ βρε καλό μου παιδί. Πολύ με στενοχωρείς. Χαμπάρι κι από τη λειτουργία της ελληνικής (αθλητικής) δικαιοσύνης; Δεν πονηρεύτηκες από το πόσο στοργικά κινητοποιήθηκαν ΚΑΤ, τροχαία, πρώην Υπουργός Υγείας και νυν δήμαρχος για τα αστέρια του στίβου σας εκεί κάτω; Ή πόσο φιλεύσπλαχνα και έγκαιρα σε αθώωσαν πρόσφατα; Τι σκέφτηκες; «Έτσι είναι οι Έλληνες δικαστές. Χαλί να γίνουν να τους πατήσουν τα νέα και τα παλαιότερα ταλέντα;» Κι αφού από μυαλό και κρίση μάλλον δεν λες πολλά πράγματα, φρόντισε να πάρεις, πουλάκι μου, έναν καλύτερο μάνατζερ που θα σε συμβουλεύει τουλάχιστον στο τι θα ξεστομίζεις.

Η σπαραξικάρδια εξομολόγησή σου «Από τον Φλεβάρη έως τώρα, ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Το συμβόλαιο ήταν θέμα χρόνου, ήταν εδώ συγκεντρωμένη η οικογένεια μου. Αυτά τα δυόμισι χρόνια που τα παιδιά μου ήταν εκεί, έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο στα παιδιά μου γιατί η Βραζιλία είναι πλέον μια δύσκολη χώρα», ξέρεις τι μου θύμισε; Το χριστιανικότατο «Τα σπίτια μου, τα ζα μου, τα παιδιά μου νά'ναι καλά κι ο πόλεμος ας βράζει, αφού σου καίω καντήλι μ' έξοδά μου, πως πίνω ξένο αίμα τι πειράζει…». Ήξερα ότι η Βραζιλία είναι ιδιαίτερα θρησκόληπτη χώρα και τώρα μου το επιβεβαιώνεις. Δεν πειράζει Ρίμπο κι ας είσαι καραμπουρζουά.

Εγώ θα κρατήσω στη μνήμη μου εκείνα τα φάουλ - μαγική εικόνα που έδιναν οι εγχώριοι διαιτητές και που εσύ μετέτρεπες μαγικά σε γκολ δίνοντας τις νίκες στην πρώην ομάδα σου, αλλά επιμένω: «είναι πολύ αφελή αυτά τα λογάκια που ξεστόμισες».

2 comments:

Jason said...

Τον αδικείς αυτή τη στιγμή, όχι τόσο τον ίδιο το Ριβάλντο, όσο τον οποιονδήποτε θα βρισκόταν στη θέση του.
Πόλεμοι συμβαίνουν, ναι, και η Βραζιλία είναι χώρα δύσκολη, αληθεύει κι αυτό. Αυτό τι σημαίνει, ότι δε θα είμαστε ποτέ εμείς ευτυχιμσένοι;
Ένας άνθρωπος που έχει τους αγαπημένους του ανθρώπους κοντά του και δε χρειάζεται πια να ανησυχεί γι' αυτούς, τα επαγγελματικά του πηγαίνουν καλά κλπ., δεν είναι χριστιανικό να είναι ευτυχισμένος γιατί δεν είναι και όλοι οι υπόλοιποι στον κόσμο; Εσύ δε θα ήσουν; Μπουρζουά είναι αυτό;
Είναι δικαίωμά σου να αντιπαθείς την ομάδα, κι εγώ ακόμα την αντιπαθώ που είμαι γαύρος. Δικαίωμά σου να αντιπαθείς και έναν παίκτη, αν και εσύ φαίνεται να τον συμπαθείς.
Αλλά το ότι "είναι καραμπουρζουά" επειδή είπε πως ήταν ευτυχισμένος, το ότι "ξεστόμισε" κάτι το "χριστιανικότατο" ειρωνικά, το ότι δεν έχει "μυαλό και κρίση", ε συγγνώμη κιόλας που ο άνθρωπος ήταν ευτυχής...

Anonymous said...

Όντως έχουν ένα κόλλημα με τη θρησκεία αυτοί οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές. Δεν ξέρω γιατί