Τι 30, τι 40;

Γεννήθηκα σαραντάρα. Μια τρελή, θεότρελη και πεισματικά αθεόφοβη γεροντοκόρη. Ήταν μια μέρα δύσκολη. Στις τηλεοράσεις γινόταν χαμός από παρτσακλά με ιδανικά χούλιγκαν που δεν τα δέχονταν πια στις αλάνες λόγω ηλικίας και τα είχαν εκδιώξει από τα καφενεία λόγω αγένειας. Κάπου έπρεπε, βέβαια, να βολευτούν κι αυτά τα όντα τώρα που οι σύλλογοι του εγκλήματος λειτουργούν υπογείως.

Τελευταία οι Έλληνες έδειχναν έναν απαράμιλλο ζήλο για να μάθουν την Ιστορία του τόπου τους. Βλέπετε, κανένας πολίτης άλλης χώρας του κύκλου τους δεν είχε δύο εθνικές επετείους που σήμαιναν την έναρξη και όχι την επιτυχή έκβαση των πολέμων, και αυτό τους καθιστούσε μοναδικούς ως πολεμοχαρείς ειρηνόφιλους. Δεν έφτανε όμως αυτό, αφού ο εχθρός καραδοκεί άλλοτε να απαλλοτριώσει τα ευρύχωρα πάρκινγκ κι άλλοτε να κατασχέσει τα κρουαζιερόπλοια – υποβρύχια, τώρα ήθελαν και τρίτη.

Κι ήρθε εκείνη, με το μοναδικό πουλί που αναγεννιέται από τις στάχτες του και κάνει τα δάση αόρατα. Με το χαρακτηριστικό τρικ «άλλα σκέφτομαι, άλλα λέω κι άλλα πράττω» της προαιώνιας κρυψίνοιας, όλοι έβγαιναν στα παράθυρα να στηλιτεύσουν αυτό που κρυφά λαχταρούσαν. Μια δικτατορία. Μια σωστή δικτατορία. Όχι αυτή την ιμιτασιόν του Χριστόδουλου Πολύδωρα με την προβλέψιμη εναλλαγή τρισάγιου - ευχελαίου. Σε όλους έλειπε το ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ με τα μυγάκια, την καπριτσιόζικη λήψη και την Ηχώ των Γεγονότων. Κανείς δεν ήθελε πια αυτά τα απαίσια δελτία με το ποικίλο πρόγραμμα που μασκαρεύονταν ως ειδήσεις και σημείωναν ρεκόρ τηλεθέασης από έναν λαό που δεν τα παρακολουθούσε, αφού εκείνη την ώρα άφηνε τρέχοντας τα μουσεία και τις πινακοθήκες για να γεμίσει τα μέγαρα μουσικής, τις φιλαρμονικές και τα θέατρα.

Πολλοί ήθελαν να σημαιοστολίσουν τα μπαλκόνια τους με το σύμβολο που είχαν καλά φυλαγμένο στα σπλάχνα τους και στην καρδιά τους. Να επιστρέψουν μονομιάς και επί τόπου σε ανέμελες εποχές, τότε που οι ανήλιες κρεβατοκάμαρές τους ανέβαιναν τόσο ορόφους όσο και κοινωνικά με έναν εργολάβο – παπά ή κουρέα, σε αυθεντικό ρυθμό αρπακόλλα. Τότε που ο κόσμος έπαψε επιτέλους να μυρίζει γιασεμί και γέμισε ροδέλαιο.

Τότε που οι γείτονες εξαφανίζονταν με μαύρες λιμουζίνες για να ταξιδέψουν κατόπιν σε μακρινά, άγονα νησιά (που έγιναν της μόδας καναδυό δεκαετίες αργότερα από τα φρικιά), και οι χριστιανοί μπορούσαν να απολαμβάνουν τα θαλασσινά μπάνια τους (που επίσης καναδυό δεκαετίες μετέπειτα χαρακτηρίστηκαν «του λαού» από άλλα φρικιά) με τα πούλμαν και τα βαποράκια, προκειμένου πολλά σημεία του σώματός τους να αποκτήσουν παρθενική επαφή με το νερό.

Τότε, «αχ τι λαμπρές και εύθυμες μέρες», που μπορούσες να τραγουδάς ανέμελα «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα, που έδιωξες τους βάρβαρους κι ελεύθερη είσαι τώρα…» εναλλάξ με το «Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία εμείς τον Τούρκο σφάξαμε…» στις ονομαστικές γιορτές και να προκαλείς χαμόγελα εφάμιλλα της Άλκηστης Μεταξά Νίκολιτς σε όλη την οικογένεια που ήταν ακόμη μελαχρινή και οι μόνες βαφές που χρησιμοποιούσε ήταν για τα αυγά (μία φορά το χρόνο) και τα παπούτσια (ακόμη πιο σπάνια).

Τότε που κανείς δεν είχε ιδέα από Ομόλογα και οι ξένοι έρχονταν μόνο για να θαυμάσουν τις οδοντοστοιχίες των ντόπιων που απολάμβαναν τη σκιά γύρω από τα ηρώα στις κεντρικές πλατείες.

Έχει πολλά να νοσταλγήσει αυτός ο λαός, αλλά επειδή η επέτειος θα συνεχίζεται επ’ αόριστον δεν υπάρχει λόγος να ζοριστεί για όλα σήμερα.

Ήταν μια μέρα δύσκολη, είπα; Μπα, μια μέρα σαν τις άλλες. Ίδια κι απαράλλαχτη με τις υπόλοιπες.