Η γελοιότητα συνεχίζεται

Το ότι η Ελλάδα είναι μια γελοία χώρα, ανίκανη να τηρήσει τους νόμους που η ίδια μάταια θεσπίζει, θα το ξαναζήσουμε μετά την 1η Ιουλίου και τα... αντικαπνιστικά μέτρα.

Τ'ελλημπανίζειν ενός λαού-junky.

My Old Man

Είχα ξυπνήσει με βαρύ κεφάλι από την κραιπάλη της προηγούμενης βραδιάς. Χουζούρευα στο κρεβάτι. Έξω ο ήλιος είχε προ πολλού ανατείλει κι έστελνε τη θερμότητά του στην ταλαιπωρημένη πλάτη μου.
Ανοιγόκλεινα τα μάτια, ενημερωνόμουν για το πέρασμα της ώρας και σε σκεφτόμουν. Είχα μια περίεργη αίσθηση από χθες το βράδυ, πριν πέσω στο κρεβάτι με τα σημαδεμένα από έρωτα σεντόνια να αναδύουν ακόμη τη μυρωδιά σου, πως θα μου τηλεφωνούσες το πρωί, θα διένυες τα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να παλέψουμε «σαν τίγρεις από βαζελίνη».
Μα εσύ δεν μ’ έχεις ανάγκη κι εγώ, που είμαι νεότερη, δεν νιώθω καθόλου «σπουδαία και ελεύθερη».
Κι όμως, η αίσθηση ότι υπάρχεις έτσι όπως υπάρχεις, με τα απειροελάχιστα που γνωρίζω για σένα, με γεμίζει. Όπως γεμίζει το κατά τ’ άλλα απέραντο διπλό κρεβάτι με το αξιοθαύμαστα σφριγηλό, μικρόν δέμας σου.
Το τηγάνι θα παραμένει και σήμερα δυσανάλογα μεγάλο για το μοναχικό γεύμα μου. Ευτυχώς που η Joni, ο David, ο Marc και ο Stephen θα περάσουν για λίγο να μου κρατήσουν συντροφιά…

Πώς ο Keats έγινε Κιτς

Στην Ελλάδα ακόμη και η γλώσσα φαίνεται πως έχει πέσει θύμα της αφάνταστης εξουσίας. Στα χέρια λεξικογράφων με φιλοδοξίες να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, είναι σαν το χρήμα σε χέρια νεόπλουτων.


Θαυμάστε πώς John Keats έγινε Κιτς.

Καραγκιοζλίκια

Σε αντίθεση με όλους όσους βγαίνουν και δηλώνουν - εκ των υστέρων, εκ του ασφαλούς και πάντα εκ του πονηρού - θιασώτες του Καραγκιόζη, εγώ ποτέ μου δεν υπήρξα θαυμάστριά του.

Την εποχή που οι γονείς έστελναν τα παιδάκια σε παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών, εγώ προτιμούσα το αληθινό θέατρο, έστω και από το ραδιόφωνο.

Φυσικά, είναι γνωστό πως ο σχιζοφρενής ελληνικός λαός είναι θαυμαστής αυτού που κοροϊδεύει. "Καραγκιοζλίκια", λέει για να υποτιμήσει και να περιγελάσει συμπεριφορές. Ωστόσο, η (εθνικο)σοσιαλιστική κουλτούρα, η οποία ποτέ της δεν υπήρξε ιδιαίτερα βαθιά, λύσσαξε να εξυψώσει τα ρηχά που ήξερε και να περιθωριοποιήσει ό,τι δεν κατείχε και ήταν αδιάφορη και αρνητική στο να μάθει. Κάπως έτσι δρομολογήθηκε η περιβόητη "επιστροφή στις ρίζες", κάπως έτσι έγινε μόδα για ένα διάστημα ο Μακρυγιάννης. Λόγω περιορισμένης παιδείας που παρείχε το άλλοθι στη χρόνια υπβόσκουσα εξύψωση της αγραμματοσύνης.

Ίδου ένα σχετικό κείμενο του Γιάννη Μαρίνου.