Η απορία του μήνα

Γιατί ο Κωνσταντίνος Βήτα γέρνει μονίμως;

Η απορία της ημέρας

Γιατί διαβάζοντας τα όσα λέει ο Στίβεν Λάλας, νομίζω πως πρόκειται για μουτζαχεντίν;

Πολωνία - Ελλάς

Σήμερα, φίλες και φίλοι μου, θα παίξουμε!


Θα ψάξουμε να βρούμε κοινά σημεία μεταξύ δύο χωρών, που μάλλον δεν είναι και πολύ ώριμες για να θεωρηθούν μέλη της ΕΕ: την Πολωνία και την Ελλάδα.


Δεν πέρασε πολύς καιρός που στην πρώην Λαϊκή Δημοκρατία με τα υψηλότερα (για Λ.Δ.) ποσοστά καθολικισμού θεωρήθηκε πολύ τολμηρή η παιδική σειρά Teletubbies αφού ένας χαρακτήρας της είναι ύποπτα ομοφυλόφιλος.

Η νυν Λαϊκιστική Δημοκρατία, (πρώην;) Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών δεν θα μπορούσε να υστερεί σε χρηστά ήθη. Έτσι λοιπόν, το ΕΣΡ εθίχθη από παρόμοιου προσανατολισμού χαρακτήρα στον Μπομπ τον Σφουγγαράκη.



Οι δύο αυτές χώρες με τη μάστιγα του θεού απλωμένη στον εναέριο χώρο τους, εκλέγουν (και ενίοτε κυβερνούνται από) ομοφυλόφιλους, που ωστόσο ΔΕΝ το ομολογούν. Οι πιο προοδευτικοί από δαύτους δηλώνουν σεβασμό προς την σεξουαλικότητα, αλλά κάνουν το παν για να την περιθωριοποιήσουν. Οι (κωμικοτραγικά κρυφοί) άλλοι, θέλουν παραδειγματικό outing!



Ποια άλλα κοινά σημεία βλέπετε να έχουν οι δύο χώρες, εκτός από το ότι οι Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου και των δύο τερμάτισαν πρώτες στους ομίλους τους για τα προκριματικά του Euro 2008;

Η Ελλάδα ποτέ δεν θανουκεντερίζει

"Μετά την παραπομπή για ψευδορκία του πρώην αστυνομικού διευθυντή Ρεθύμνου, η προσοχή των διωκτικών και εισαγγελικών αρχών στρέφεται και σε εισαγγελικό λειτουργό που υπηρετεί στην Κρήτη, ο οποίος φέρεται να μην προωθούσε δικογραφίες."

Αυτά τα πολύ όμορφα και πικρά αληθή (γι' αυτό και λίαν παρήγορα και άκρως συγκινητικά) διαβάζω στο ΣΚΑΪ και ρίγη συγκίνησης διαπερνούν το πλαδαρό κορμί μου. Εμπρός γενναία κοπέλια, μέρα που 'ναι. Στη βράση κολλάει το σίδερο.

Κάτω ο θανουκεντερισμός!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε που ακούω για ψευδορκία τα τελευταία χρόνια, στο νου μου έρχονται οι περίφημοι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αγγελοπούλου (άλλοι λένε "της Αθήνας", δικαίωμά τους). Θυμάμαι, λοιπόν, πώς δύο αθώοι και άδολοι αθλητές (καλέ σα δίδυμα μοιάζουν πια αυτά τα παιδιά! Φτου!) κόντεψαν να σκοτωθούν άδοξα με μηχανάκι και το καλό και στοργικό ΚΑΤ (Καλύπτω-Αθλητές-Τέλεια) έσπευσε σύσσωμο να το επιβεβαιώσει!

Συγνώμη, αχ, τα γεράματα βλέπετε, αλλά αν δεν με απατά η μνήμη μου, είχε περάσει και ο νυν δήμαρχος της πόλης από το φίλαθλο νοσοκομείο με την ιδιότητα του υπουργού Υγείας που είχε τότε. Έτσι, να πει μια καλησπέρα στους συναδέλφους του, να πιει έναν καφέ νοσοκομειακού κυλικείου που τόσο είχε λαχταρήσει εκείνο το κατακαλόκαιρο...


Σήμερα, μέρα επετείου, σεμνά και ταπεινά αλλά με την ίδια αγωνία, ο λαός παρακολουθεί τις καινούριες, συναρπαστικές περιπέτειες της ελληνικής διαφάνειας και δικαιοσύνης.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Δυο συνεντεύξεις

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε διάβασα δυο συνεντεύξεις - ενός Έλληνα λογοτέχνη και μιας Γαλλίδας τραγουδίστριας.

Ο πρώτος (Βαγγέλης Ραπτόπουλος, 48 ετών), μεταξύ άλλων, δήλωνε και τα εξής:

Νομίζω ότι κάποιος πρέπει να πει μερικά καλά που υπάρχουν σ’ αυτή την κοινωνία. Ενα από αυτά είναι η οικογένεια, με την έννοια ότι παρ’ όλο που η τηλεόραση προβάλλει διαρκώς τα πρότυπα του lifestyle και του ατομικισμού, στην Ελλάδα η οικογένεια εξακολουθεί να επιβιώνει. Ο Ελληνας δεν ενδιαφέρεται τόσο για την καριέρα του, για την επιτυχία, παρ’ όλο που τα πρότυπα αυτά προελαύνουν και επελαύνουν. Εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για την οικογένειά του ή για τους μικρούς πυρήνες που λειτουργούν ως οικογένεια – στη δουλειά, στις παρέες... Εδώ οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τη ζωή.

Η δεύτερη (Juliette Greco, 80 ετών), τόνιζε τα παρακάτω:

Είμαι ικανή να τριγυρνώ σαν τσιγγάνα. Σαν τους ανθρώπους που πουλάνε καλάθια. Έχω ένα τροχόσπιτο στο μυαλό μου. Οι χωρισμοί δεν μου είναι δύσκολοι. Φεύγω, αλλάζω δίχως πρόβλημα σπίτια, τόπους, δίχως να λυπάμαι. Είμαι ακόμη μποέμ. Δεν με βλέπω ως Γαλλίδα.
Μου αρέσει το γαλλικό κρασί και η κουζίνα. Τώρα τελευταία μεγειρεύω κιόλας. Αλλά οι Γάλλοι είναι μερικές φορές υπερόπτες. Θεωρούν πως είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό με δυσαρεστεί. Δεν είμαστε στον 18ο αιώνα! Η γλώσσα της διπλωματίας είναι τώρα τα αγγλικά, όχι τα γαλλικά. Η Γαλλία είναι μια πανέμορφη γηραιά κυρία. Κομψή, καλλιεργημένη, έξυπνη. Αλλά προχωράει με μπαστούνι. Το μπαστούνι μπορεί να είναι ασημένιο, αλλά το βάδισμα είναι αργό.


Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δύο λέξεις

Κι αυτό το θέμα θα κουκουλωθεί, όταν πεθάνει.
Με δύο λέξεις:
"Δημοσία Δαπάνη"

Η Αμηχανία της Πορδής

Οποία αμηχανία! Αν το ελληνικό κράτος-παρωδία έδινε εξετάσεις στην επιπολαιότητα, θα έβγαινε σίγουρα αριστούχο. Πρώτο σε υπερφίαλη αρπακόλλα και αβδηριτικές εκτιμήσεις! Έκλασε η νύφη και σχόλασε ο γάμος.

Το σαχλοκούδουνο της Ε.Ε. είχε προτείνει, λέει, το… προσωρινό όνομα ΠΓΔΜ (είναι δυνατόν βρε αμόρφωτο ζωντόβολο να το προφέρεις;) και αποδέχτηκε το, σαφώς πιο εύηχο, FYROM. Φαντάσου αφέλεια να μην καταλαβαίνει γιατί ένα ΝΕΟ κράτος δεν θέλει να ονομάζεται ΠΡΩΗΝ. Πού πήγε βρε η νοοτροπία της αλόγας γκόμενας που σε διακρίνει;

Και πως, βρε τρελοκοτσίδω, θα πρότεινες να αποκαλούνται οι πολίτες αυτού του κράτους; Πουγουδουμίτες; Fyromίτες; Fyromians;

Ή μήπως Φυρομιοί; Αλλά κι εκεί πάλι πρόβλημα θα ανακάλυπτες, τρελοκαμπέρω, αφού θα έμοιαζε πολύ στο δικό σου Ρωμιός. Το όποιο, βέβαια, άλλοτε σε τιμά κι άλλοτε ούτε να το ακούσεις δεν θέλεις, Ρωμιοκατίγκω.

Αχ χαζοβιόλα μου, που τίποτε πλην συνομωσιολογίας και μισαλλοδοξίας δεν είσαι άξια να παράγεις και να προωθήσεις, που όλα σου ξινίζουν και σε πανικοβάλλουν, εκτός από τη γηγενή βλακεία (σου). Παρ’ το χαμπάρι: Βαρέθηκε ο κόσμος να σου συγχωρεί την κουτοπονηριά και την παιδική αφέλεια. Μεγάλωσες. Κι ούτε το πείσμα ταιριάζει στην ηλικία σου.

Έλυσες το πρόβλημα (σιγά μη πονοκεφάλιασες) αποκαλώντας όλους τους κατοίκους της γειτονικής χώρας «Σκοπιανούς», και ξεμπέρδεψες. Έτσι είσαι εσύ, γρήγορη και παστρικιά. Βολεύεις τους πάντες στο άψε σβήσε και θεωρείς χαζούς όσους δεν κάνουν το ίδιο. Πόσο όμως λαχταράς όλα τα καλούδια που παράγουν εκείνοι, που μάλλον δεν είναι και τόσο χαζοί αφού τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από σένα! Και πώς κλέβεις από την ίδια σου την οικογένεια τα «φράγκα» για να τα σκάσεις στους «κουτόφραγκους» και να καμαρώσεις, νιώθοντας κι εσύ εξελιγμένη και μοντέρνα! Κομπλεξικούλα μου.

Κι ενώ αναστάτωσες την υφήλιο με το ψευδοπρόβλημά σου και τον εγωισμό σου, ούτε καν την τόλμη δεν έχεις να το πεις με τ’ όνομά του. Το αποκάλεσες κι αυτό «σκοπιανό» με τη γνωστή έλλειψη θάρρους που σε διακρίνει. Ξέρεις ποιο χαρακτηριστικό εννοώ; Εκείνο με το οποίο έχεις γεμίσει τα παραμυθάκια που αποκαλείς «Ιστορία». Βρε σουσουράδα, αν ήταν «σκοπιανό» ΔΕΝ θα υπήρχε πρόβλημα. «Μακεδονικό» λέγεται αυτό που σε τρομάζει. Μα-κε-δο-νι-κό.

Εσύ, όμως, όταν ακούς τη λέξη σκέφτεσαι τον χαλβά σου και ύστερα τη δίαιτά σου. Αυτά σ’ απασχολούν. Αυτά σε καίνε. Εσύ που το «κονιάκ» και τη «σαμπάνια» τα ’χεις στο στοματάκι σου καθημερινά – άσχετα αν δεν δικαιούσαι γιατί είναι κατοχυρωμένα! Τι; Δεν το ’ξερες ε; Εσύ νόμιζες πως μόνο η φετούλα σου είναι το περίοπτο προϊόν που όλοι λιγουρεύονται, ε; Και πόσα άλλα αγνοείς…

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι για αυτά. Εσύ θέλεις να κοιμάσαι όρθια και να ξυπνάς κάθε που βαριέσαι να κοιμάσαι. Έλα μωρή τσιφτετελού, ανέβα στο τραπέζι σου και δώστα όλα. Πιες το ουίσκι-μαϊμού σου, χόρεψε με τα σουξέ της Βηρυτού που σνομπάρεις, κι ύστερα σουρωμένη όπως θα ’σαι, οδήγησε την καλιφορνέζικων προδιαγραφών κουρσάρα σου ως το στενοσόκακό σου, βάρα την κόρνα να δηλώσεις την ύπαρξή σου καθώς διπλοπαρκάρεις κι ύστερα κοιμήσου αγκαλιά με την ανικανότητα και τον φθόνο σου. Αυτό το κάνεις καλά. Αιώνες τώρα.

Πφφ, πάλι έκλασες;