Κοιμήθηκα για να ξυπνήσω άλλη μια φορά. Όπως κάνουν οι
καλόγριες στο κεφάλι μου. Όπως ο
διάβολος στο ποτήρι μου. Τουλάχιστον έπαψα να ξυπνάω με στόχο να ξανακοιμηθώ... Αλλά ποιο το όφελος; Οι απαισιόδοξες σκέψεις μ΄ επισκέπτονται και πάλι. Καταδυναστευτικοί συνειρμοί ανεβαίνουν σαν παλίρροια για να ενισχύσουν την ανασφάλειά μου. Εφιάλτες παντού. Τα τερπνά όνειρα ξεχασμένα. Τα πλάνα θαμμένα, ανύπαρκτα. Το παρελθόν συσσωρεύεται, το μέλλον λιγοστεύει.
Δεν έμαθα τίποτε. Δεν άγγιξα τίποτε. Η γνώση, το κορμί σου, παραμένουν έννοιες ακατάληπτες. Μακρινές. Μετατεθειμένες στην επόμενη μετεμψύχωση.
Ερωτηματικά πέφτουν μηχανικά από τον γκρίζο ουρανό. Γιατί μετακόμισα; Ως πότε αυτή η πόλη; Κι ύστερα πού; Πώς; Μα οι απαντήσεις - κι αυτές με μορφή ερωτήσεων ανασύρονται εξίσου αυτόματα, χρόνια τώρα... Τι μου απέμενε; Πώς θα ζούσα εκεί; Πώς θ΄ άντεχα τα
στοιχειωμένα βράδια που όλες οι παραλλαγές της μορφής σου με περιγελούσαν; Πώς θα σιωπούσα τη φωνή της συνείδησής μου; Εκείνου του κτήνους που συγκάλυπτε την απουσία της αλήθειας μου και με πλήγωνε πιότερο;
Βγαίνω στο δρόμο. Οι νιφάδες χορεύουν στα φώτα μ΄ έναν τρελό ρυθμό, σαν μουσική σε i-pod νέγρου. Στο μεταξύ λευκοί νεαροί καρπώνονται την ενέργειά της και ψεκάζουν ακούραστα τους τοίχους. Πολύχρωμα γκράφιτι στο σκοτάδι. Το κρύο παγώνει το μυαλό μου. Η νύχτα μετριάζει τον πόνο μου καθώς βαδίζω μέσα της. Οι περιττές σκέψεις κυλούν στον
υπόνομο. Η αντανάκλαση του φεγγαριού στα βρόμικα νερά τις διατηρεί ζωντανές, στην επιφάνεια ανάμεσα στις χαραμάδες, για να αναρριχηθούν μαζί μου, στον έκτο όροφο, όταν επιστρέψω.
Τώρα μια νέα φωνή μου υπαγορεύει. Πήγαινε στα καπηλειά, πήγαινε να πιεις.
Σκοτεινοί θάλαμοι. Βρίσκομαι αντιμέτωπη με αρνητικά ειδώλων που προσμένουν την ευκαιρία να τυπώσουν την ασπρόμαυρη πραγματικότητά τους. Με καρδιά άστατη, με συνείδηση
ερμαφρόδιτη. Φαλλοί που ασφυκτιούν κλεισμένοι σε ανθυγιεινά σλιπ συγκλονισμένων μα αγνωμόνων
επιβητόρων. Θεέ μου, πώς επιβιώνουν μ΄ όλες αυτές τις
προσχολικές ενοχές και τις αγωνίες της
μακρόσυρτης εφηβείας τους; Μα τι αναρωτιέμαι; Ξέρω. Ή μάλλον τους παρατηρώ και υποψιάζομαι. Επικαλούνται μνήμες υπερφωτισμένες από ένα και μοναδικό κερί, όπως ακριβώς στις κινηματογραφικές ταινίες... Και αναλύουν: τη συμπεριφορά του καλλιτέχνη με το αντικείμενό του, την αλλαγή της βάρδιας στο πολιτικό παρασκήνιο, το
χρηματιστήριο των σχέσεών τους. Τα λόγια τους δεν ακούγονται παρά μονάχα απ΄ τ΄ αυτιά τους. Ηχούν σαν
υστερικά κρουστά και
σχιζοφρενικές τρομπέτες ψευδομινιμαλιστή. Η αλήθεια τους είναι εύθραυστη και προσαρμοσμένη στη δική τους, φτηνή βάση. Αισθάνονται όμορφοι, αλλά στα μάτια μου μοιάζουν με παγώνια που ξερνάνε. Οι αγωνίες τους δε συμμερίζονται τις δικές μου.
Λάμπω! Είμαι η Ζαν Ντ΄ Αρκ φλαμπέ και άγιες γροθιές με απειλούν.
Τρυφεροί κανίβαλοι με χαϊδεύουν. Με υγραίνουν. Μ΄ εγκαταλείπουν. Μ΄ αφήνουν με βαριά καρδιά να σέρνομαι στα τραγικά χειμωνιάτικα πάρκα, στους αυλόγυρους απειλητικών εκκλησιών. Προσμένω μάταια τον Χριστό-δράκο να με κρεμάσει σ΄ ένα γυμνό δέντρο, να με σταυρώσει ή να βρω τη δύναμη να δολοφονήσω τη μνήμη μου. Να πνίξω τις εξάψεις μου στο πρώτο παγωμένο κανάλι καταστρέφοντας την αταραξία του. Να τις συνθλίψω όπως οι μπότες μου το χιόνι στα πλακόστρωτα
πε(ζ)οδρόμια.
Κι όμως, σκέφτομαι ηδονικά τα δυο μου χέρια. Με το ένα γράφω φρικτές ιστορίες. Με το άλλο συμβάλλω στη λύτρωσή μου καθώς τις διαβάζω. Για συντροφιά έχω ένα κερί κι ένα πακέτο τσιγάρα με κίτρινο καπνό Βιρτζίνια.
«Είναι η εποχή που η λίμπιντο χρειάζεται λοβοτομή.»
Οι ορμές μου βρίσκονται
υπνωτισμένες στο κρεβάτι, αδυνατώντας να με εμπαίξουν. Κλείνουν τα μάτια τους στο χθες κι αχνοχαμογελώντας κοιμούνται. Όλη μου η ζωή είναι οι ώρες του ύπνου τους, όλη η μουσική η σιωπή του δωματίου, κι όλα τα χρώματα το λευκό των τοίχων.
Τα σύννεφα, μόνιμες σκιές, σαν
καμένα λουκάνικα. Η βροχή, ένα
κατούρημα διαρκές. Λες κι ο θεός πίνει γαλόνια μπύρας.
Αχ βρε Ριβάλντο, αχ βρε Ριβαλντούλι, καλά δεν ήξερες, καλά δεν ρώτησες. Μα τόσον καιρό τίποτα δεν κατάλαβες; Δεν ξέρεις με ποιους πήγες και συνεργάστηκες; Τόσα χρόνια στην Ευρώπη και στα γήπεδά της, δεν πονηρεύτηκες γιατί η μέχρι σήμερα ομάδα σου κερδίζει τα πρωταθλήματα εντός και είναι σκέτη αποτυχία εκτός; Δηλαδή όλα αυτό το διάστημα είχες την εντύπωση ότι εσύ έπαιζες ποδόσφαιρο και με την απόδοσή σου ανέβαινε η ομάδα και γι’ αυτό κερδίζατε τους τίτλους; Αχ βρε καλό μου παιδί. Πολύ με στενοχωρείς. Χαμπάρι κι από τη λειτουργία της ελληνικής (αθλητικής) δικαιοσύνης; Δεν πονηρεύτηκες από το πόσο στοργικά κινητοποιήθηκαν ΚΑΤ, τροχαία, πρώην Υπουργός Υγείας και νυν δήμαρχος για τα αστέρια του στίβου σας εκεί κάτω; Ή πόσο φιλεύσπλαχνα και έγκαιρα σε αθώωσαν πρόσφατα; Τι σκέφτηκες; «Έτσι είναι οι Έλληνες δικαστές. Χαλί να γίνουν να τους πατήσουν τα νέα και τα παλαιότερα ταλέντα;» Κι αφού από μυαλό και κρίση μάλλον δεν λες πολλά πράγματα, φρόντισε να πάρεις, πουλάκι μου, έναν καλύτερο μάνατζερ που θα σε συμβουλεύει τουλάχιστον στο τι θα ξεστομίζεις.
Η σπαραξικάρδια εξομολόγησή σου «Από τον Φλεβάρη έως τώρα, ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Το συμβόλαιο ήταν θέμα χρόνου, ήταν εδώ συγκεντρωμένη η οικογένεια μου. Αυτά τα δυόμισι χρόνια που τα παιδιά μου ήταν εκεί, έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο στα παιδιά μου γιατί η Βραζιλία είναι πλέον μια δύσκολη χώρα», ξέρεις τι μου θύμισε; Το χριστιανικότατο «Τα σπίτια μου, τα ζα μου, τα παιδιά μου νά'ναι καλά κι ο πόλεμος ας βράζει, αφού σου καίω καντήλι μ' έξοδά μου, πως πίνω ξένο αίμα τι πειράζει…». Ήξερα ότι η Βραζιλία είναι ιδιαίτερα θρησκόληπτη χώρα και τώρα μου το επιβεβαιώνεις. Δεν πειράζει Ρίμπο κι ας είσαι καραμπουρζουά.
